De Slag bij Waterloo Festival is een ludieke herdenking van de beroemde slag, waar Napoleon definitef werd verslagen en uit kon zien naar een lange vakantie, alleen op een eiland. Of dat toendertijd ook gepaard ging met festiviteiten is maar de vraag, maar anno 2007 is dat reden te meer voor een flink feestje. Het festival, dat zijn vijfjarige jublieum vierde, groeit elk jaar. Zo stonden de straten in Kralingen vorig jaar volgepakt voor een bijna twee uur durend optreden van Spinvis, die als afsluiter samen met dichter des vaderlands Simon Vinkenoog de Waterloostraat op zijn grondvesten deed schudden. De verwachtingen waren dit jaar hooggespannen. De organisatie –een kleurrijk studentengemeenschap woonachtig in de Waterloostraat- wist ook dit jaar een bont gezelschap bijeen te brengen die op 16 juni de straten vol moest zien te krijgen. Naast straattheather (YoungStage), een kunstmarkt en een aantal workshops was de muziekale lineup vrij spannend: The Mirror Conspiracy, Roosbeef, Hans Dulfer, Alamo Race Track en als afsluiter Stijn (B). Rond half vier was het dan zover. De opening geschiedde door The Mirror Conspiracy, een varierennd Rotterdams collectief dat instrumentale en sferische triphop vermengt met een dosis improvisatie en jazz. Moeder natuur hielp de zeskoppige band een handje door, naast de regen, ook een donderslag door de muziek heen te sampelen. Het maakte de muziek er absoluut niet minder om. Het vrolijke gezelschap wist met opzwepende soundscapes en spoken words de aandacht goed vast te houden en varieerde af en toe flink met strakke drum ’n bass, funk en doordachte lounge. Een waardige opener en het is wachten op meer materiaal van deze samenzweerders. Samen met heerlijke zonnestralen was het de beurt aan Roosbeef. De sympathieke band speelde een repetoire van vrolijke nummers over onder meer ‘chickies’ en ‘bouwvakkers’. De ballads zijn niet alledaags en hebben allemaal een origineel jasje. Dat maakt Roosbeef toch bijzonder in het neerlands muzieklandschap; ze hebben ook niet voor niets de Grote Prijs weten te winnen. Zangeres Roos Rebergen is verkouden en dat maakt haar stem verassend rauw en echt, waardoor de nummers erg tot leven komen. Ondertussen wordt het alsmaar drukker en ik kan de verleiding niet weerstaan om een pittige Surinaamse bara tot mij te nemen, vergezeld met een koud biertje. De middag is gemoedelijk. Na de twee uitstekende bands en wat lekkere jazzy tunetjes van de huisDJ, ontkom ik er niet aan te ontdekken dat zich een heus festivalsfeertje in de bebouwde is ontstaan. Hans Dulfer weet het publiek aan het dansen te krijgen. Samen met DJ Kikke en Barkman op contrabass barst het feest definitief los. Ruim een uur weet Dulfer de menigte aan het dansen te houden en besluit uiteindelijk tussen de swingende menigte door te toeteren. Geen gelikte jazz, maar club van de bovenste plank. Het optreden verliest soms een beetje spanning maar weet dan weer de aandacht te houden door de stem van de zangeres of een drumsolo door de DJ. Ik hoor Hans nog zeggen: “Zeg mensen, jullie doen net alsof je naar een of ander bandje aan het kijken bent” “Kom op!” “Losgaan!” Waterloo volgt. Tijdens Alamo Race Track wordt het nog drukker. Deze nederlandse succesformatie gooit ook in Amerika hoge ogen met nummers als “Northern Territory” en “Black Cat John Brown”, niet geheel onopgemerkt gebleven door de hitserie “Grey’s Anatomy”. Alsof ze in Paradiso staan werkt de band de nummers vrij serieus af. Gelukkig dat ze na een paar nummers wat los raken en de eerste glimlachjes op hun gezicht verschijnen. De avond nadert haar ontknoping. Ondanks de paar druppels die tijdens Alamo naar beneden kwamen dwarrelen is het droog gebleven. De avond is koel, maar belooft een zwoel einde te krijgen. De Belgische beat-funk-alleskunner Stijn maakt zijn opwachting op Waterloo en weet moeiteloos het publiek voor zich te winnen. Stijn ontpopt zich als een ware entertainer die zonder blikken of blozen hip-hop, R&B, funk, cabaret, hoempapa en een verdwaalde ballad weet te gieten in zijn beatmachines en synthesizers. Na een uur springen is het opeens afgelopen en verschijnt de gehele organisatie op het podium en worden ze bedankt voor een heerlijke dag muziek, cultuur kunst en bovenal samenzijn. Waterloo 2007 was meer dan geslaagd en eerlijk gezegd zie ik al uit naar volgend jaar.