Het tweede album van Nanko wordt gelanceerd. In tegenstelling tot reguliere cd-presentaties speelt Nanko niet de sferische nummers van zijn album Stratonica. Hij zet een stevige dansbare set neer. Nanko: "Thuis luister je toch ook naar andere muziek dan in de concertzalen te horen is." De concertzaal van WORM is voor meer dan de helft gevuld als de Poolse Anna Suda alias An On Blast in het voorprogramma van Nanko de zaal opwarmt. Ze begint minimaal, mysterieus, en bouwt de elektronische geluiden die ze op haar laptop en aangekoppelde apparatuur produceert langzaam maar resoluut op. An On Blast combineert vlekkeloos Gregoriaanse zang, digitale krekels, typmachines en kerkklokken met geluiden uit deze tijd, waar zelfs breakbeats in passen. Alsof je onder de gewelven van een afgelegen kerk staat, zo vol klinken de gezangen en de avontuurlijke geluiden bij nacht. En al werkt de onbewerkte ruw gemetselde rode bakstenen muren van het ex V.O.C.-gebouw, waarin WORM gevestigd is, sfeerverhogend, toch brengt An On Blast het publiek slechts licht in beweging. De oneffenheden halverwege de set zouden minder dominant zijn geweest, als er projecties achter de muzikante te zien zouden zijn. De focus ligt nu wel heel erg op Anna Suda, aangezien zij de enige in actie is. An On Blast zet een mooie set neer zonder toegevoegde waarde. Op een cd-release verwacht je dat er gespeeld wordt wat op de uit te brengen schijf is gebrand. Vooraf aan het optreden zegt Nanko niet te zullen spelen wat er op Stratonica staat. Nanko: "Thuis luister je toch naar andere muziek dan in de concertzalen te horen is." Zelfverzekerd ogend laat Nanko zijn muziek bij de eerste noten al exploderen in de volle, maar niet overbevolkte zaal. Zo steriel, vaak hoogtonig en helder als de cd Stratonica klinkt, zo contrasterend diep gaan de bassen en moddervette beats die Nanko via laptop, midi-controller, loop-sampler, Stratocast gitaar en pedalen uitstoot. De geluidskwaliteit is uitmuntend. Moeiteloos laat Nanko meerdere instrumentlijnen naast elkaar lopen die hij bestuurt, speelt en bewerkt, zonder ergens een misser te maken. Terwijl zijn houding een serene rust uitstraalt, vliegt de energie die zijn muziek genereert door de zaal. Nog voor het eerste nummer eindigt, staat een groot gedeelte van het publiek te dansen. Anders dan voorgaande optredens laat Nanko tussen de afzonderlijke nummers een stilte vallen, zodat het publiek zich met luid gejuich en applaus kan ontladen. De eerste drie nummers staan met hun moddervette beats ver van het album Stratonica. Daarna speelt Nanko meer zoals zijn tweede album klinkt; sferisch klassiek met de Stratocaster gitaar in de hoofdrol. Ondanks dat er kleine fragmenten van albumtracks als Guidomondopan, Ringtar en Chordbits te herkennen zijn, zijn het juweeltjes die op eigen poten staan. Tegen het einde verrast Nanko zijn publiek wederom. Onder zijn gitaarspel zit een old school hiphop vinyl scratch loopjes van Eni-Less. Het publiek is ondertussen aardig door elkaar gehusseld door de energie die er vanuit Nanko’s muziek gaat. Toch blijft Nanko rust uitstralen. Musiceren is voor hem de meest natuurlijke houding. Hoe tevreden het publiek hem ook toejuicht, Nanko verlaat het podium met een bescheiden knikkend hoofd en een glinstering in zijn ogen. De in het WORM café draaiende zdB uit Portugal maakt muzak in verhouding tot wat Nanko net heeft klaargespeeld. En zo blijft de artiest die zijn tweede album uitbrengt het absolute welverdiende hoogtepunt van de zaterdagavond in WORM.