Zomaar in hartje centrum op een vrijdagavond, ergens in een straat op 126b, zijn veertig mensen in de woonkamer gekropen om te luisteren naar drie bandjes die volkomen uit hun doen, zonder enige vorm van elektrische versterking, hun liedjes laten klinken in de meest versimpelde vorm. Vanavond is er geen ruimte voor grote podiumgebaren of voor welke theatraliteit dan ook. Live in your livingroom legt de muziek direkt in de schoot van de luisteraars. Deze avond zijn de Rotterdamse acts Embrace Fire, Daisy Cools, en Mono te gast in het appartement van Karin Ter Laak. De muzikanten zitten met hun rug naar het raam. De luisteraars zitten op de grond, hangen op de bank, leunen tegen de wc- deur of zitten op een krukje een meter van de musici. EMBRACE FIRE Embrace Fire heeft nog geen twee akkoorden gespeeld als de deurbel hard klinkt. Een verlate gast wurmt zich even later naar de bank om te kijken naar een emorock band met blaasorgel, speelgoedgitaartje en woodblock. Na het eerste nummer verontschuldigen ze zich bijna “dat ze normaal veel harder spelen.” Ondanks hun uitgeklede versies klinken de nummers stevig en rockend. Na de pauze sluiten ze hun set voor de gelegendheid af met een country liedje getiteld Ohio, speciaal geschreven voor deze avond. DAISY COOLS Daisy Cools laat daarna een totaal ander geluid horen. Ze heeft een jaar geleden haar eerste cd Soul Traffic opgenomen en is in alle rust bezig om een tweede te schrijven. De Schiedamse speelt nummers in de traditie van Heather Nova en Fiona Apple. De teksten zijn heel persoonlijk en in een volle huiskamer voelt het alsof je meeleest in haar dagboek. Haar loepzuivere stem en breekbare gitaarspel krijgt iedereen stil. Ondanks haar intieme teksten, missen haar liedjes wat karakter. Dit komt omdat ze zich strak vasthoudt aan de Amerikaanse singer/songwriters school. Haar liedjes klinken daardoor wat inwisselbaar en missen onderlinge spanning. MONO Het viertal Mono heeft op 18 maart in Rotown de cd presentatie van hun tweede cd Populism. Waar ze met hun eerste cd ‘No Can Dance’ Sonic Youth en het Eindhovense Suimasen achterna gingen, hebben ze nu een popplaat afgeleverd met een aantal ijzersterke en originele melodiën. Songschrijver en zanger Bart Hoevenaars speelt naast de cover Hands on Time van Ron Sexsmith deze avond een paar akoestische versies van zijn nieuwste liedjes. Smile en Like a Butterfly zijn hoogtepunten. Elliott Smith herleeft naast de gaskachel. De afsluiter Barbarella heeft het mooiste refrein van de hele avond. Een ijzingwekkend goede melodie die de hele hele reis naar huis blijft rondzingen in mijn hoofd. Prachtig in de woonkamer, maar nog mooier op ‘Populism’ vanwege de geweldige gitaarsolo aan het eind. Bart Hoevenaars heeft zich helemaal toegelegd op het schrijven van het perfecte popliedje. Misschien is het in de setting van een woonkamer niet direkt te horen, maar een aantal van zijn liedjes komen al aardig in de buurt van dat ideaal.