Even voor tienen stapt de band dan het podium op, allen gekleed in stemmig zwart. De band trapt af met It’s easy, dat van hun eerste album afkomstig is. Een ouwetje dus, maar daarom nog niet minder lekker. Het duurde vervolgens even voordat de band écht op stoom kwam, maar toen was er ook echt geen houden meer aan. De ene popparel na de andere kwam voorbij, en zanger Jacco de Greeuw werkte zich net als de andere bandleden flink in het zweet. “Lekker muziekie!”, klonk het al vrij snel vanuit het publiek. Het leverde een flinke glimlach op bij met name de gitarist. Het fijne van Johan in z’n huidige live bezetting is, dat de songs net effe wat rauwer klinken dan op plaat. Hierdoor krijgen de songs veel meer power, waarbij zeker de drummer een eervolle vermelding verdient. Ook weten de songs je live nóg meer bij je strot te grijpen. Een mooi voorbeeld hiervan was de uitgesponnen versie van Day is done en de prachtversie van It’s five o’clock, dat in een van de toegiften gespeeld werd. Torenhoog kippevel, kan ik je wel vertellen. Ook was het bijzonder lekker om een dwarsdoorsnede te horen van het hele repertoire van de band. Zo bleken ouwetjes als Nobody knows en Pergola nog steeds in het collectieve geheugen van het publiek gegrift te staan, dat overigens bestond uit opvallend veel 30-ers. Maar ook de nieuwe songs, zoals single She’s got a way with men en het slepende When I’m on my own sloegen bij het publiek erg aan. Het blijft een beetje gissen waarom Johan deze zondag twee keer in Rotown stond. Zou het komen omdat er nog steeds geen definitieve doorstart voor Nighttown rond is? De band stond daar namelijk oorspronkelijk op de agenda. Hoe schandalig het ook is dat Nighttown nog steeds haar deuren niet heeft kunnen openen, Johan kwam, zag en overwon in Rotown.