Bij de start van het weekend een muzikaal keuzemenu in de Exit. Er staan drie gangen op de kaart van de Dying Giraffe Labelnight. Voor de smakelijke amuses is ook gezorgd, vooraf, tijdens en achteraf gedraaid door het Rotterdamse Platendraaiers Ensemble Sander en Daniël. Helaas lijkt het alsof Rotterdam massaal een balansdag heeft. Het eerste gerecht, Mummy's A Tree, wordt maar door weinig mensen geconsumeerd. En het tweetal uit Nijmegen verdient beter. Prachtige pure en rauwe liedjes met volop afwisseling, gebracht door een begenadigde zanger / gitarist (Stefan van de Berg) en een sterke drummer (Frank Antonie). Een bassist wordt zeker niet gemist en je weet dat een duo soms genoeg kan zijn. Het credo 'less is more is hier zeker van toepassing'. Het tweede gerecht van de avond, valt wat zwaarder. De overgang is erg groot. Drie gitaren is voor mij teveel van het goede. Ook voor het Arnhemse Monokraft geldt dat 'less', 'more' is. In een zee van gitaargeweld gaat de essentie van de songs verloren. De prettige klanken van Coert de Boe hebben zoveel geluid zeker niet nodig. Daarnaast is iets meer interactie met het publiek gewenst. Veertig man publiek hoeven je toch niet zo af te schrikken dat je je ogen niet meer durft te openen? Tijd voor het toetje! Mucho Maestro. Guido, Jan-Jaap en Mike snappen het helemaal: optreden is meer dan alleen liedjes spelen. Het zit de mannen in het bloed, het podium is hun thuis. Wat valt er verder nog over Mucho Maestro te vertellen? Dat de nummers ijzersterk zijn qua composities en teksten? Dat ze gewoon goed kunnen spelen? Laat ik maar besluiten met nog wat extra slagroom op het toetje: deze week is de song Boys And Girls op nummer acht binnengekomen in de Indie Chart. Welk festival wil met Mucho Maestro deze zomer verder eten? Wat hadden de heren gewenst?