Het publiek heeft er zin in. Meteen bij de eerste tonen worden de dreadlocks losgegooid en de heupen gewiegd. Bas the Indian & de Multiculti band maken geen traditionele reggea. Hun muziek bestaat grotendeels uit bewerkingen (parodieën volgens Bas zelf) van klassiekers waarover een eigen sausje is gegoten. (We herkennen onder andere Pass the Duchie en Angel of the morning ). Bas zingt afwisselend in het Papiaments, Engels en Nederlands, eigen teksten waarmee hij de bekende melodieën zijn draai geeft. Als geheel heeft het een positieve en warme sfeer. Zo warm dat Bas zijn longsleeve met indianenprint uittrekt waarmee hij nog een indianenshirt onthult wat zijn gezellige embonpoint omhult. Alleen de bassist lijkt het hele optreden onbewogen, met zijn maar niet verder afbrandend sigaretje in de mondhoek. Naar het einde van het optreden toe speelt de band ook nog een aantal eigen composities waarvan de pittige song waarin Satan op zijn nummer wordt gezet er bovenuit springt met een duidelijk geïnspireerde boodschap. Maar ook met feestelijke tracks waarin de dames worden opgeroepen met de heupen te draaien kan deze band goed uit de voeten. Bas na het optreden: “De meeste nummers zing ik in twee talen zodat alle mensen het kunnen verstaan. Het is belangrijk dat mensen de boodschap begrijpen. Het gaat mij om de ziel. Ik ken geen akkoorden en zo kan ik de boodschap die ik doorkrijg in klanken en in grammatica doorgeven. We denken dat ons concept een goed een voorbeeld kan zijn voor de jeugd. Ondanks alle ellende willen wij positief blijven. Het gaat ons om liefde. Het is namelijk heel makkelijk om slecht te zijn, weet je, maar heel moeilijk om goed te zijn.” Bij terugkomst in de zaal blijkt die inmiddels goed gevuld. Wanneer Equal met zeven man sterk het kleine podium van Exit op stapt weten we meteen waarom. Een warme golf van waardering wordt vanaf de eerste klanken over deze al 23 jaar bestaande groep uitgestort. Nu kan het feest écht los. Equal maakt wel reggea van het traditionelere soort, maar ook deze groep weet er hun eigen draai aan te geven. Door subtiel te spelen met invloeden uit andere muziekstijlen als funk en rock ontstaat een heel eigen sound. Tekstcitaten uit o.a. Grandmaster Flash’s ‘The Message’, maar ook iets banaals als ‘Stop in the name of love’ zijn daarnaast subtiele knipogen waaruit dat blijkt. Zangers Yabiki en Whoodini bijgestaan door bassist Cyborn, wisselen elkaar af in zang en rap. Hierdoor, en door de toevoeging van tweede gitarist Mac, wordt het vertrek van de drie zangeressen door ons in ieder geval helemaal niet gemist. Het optreden wordt gekenmerkt door een zacht zwoele, warme sfeer. Bijna niemand kan meer stil staan. Er wordt uitbundig gedanst en zachtjes meegwiegd. Met name de nieuwere nummers waarin een grotere rol is weggelegd voor de gitaristen geven de muziek een bijna on-reggea-achtige pit wat de muziek een heel eigentijdse ‘feel’ geeft. Het geheel is een feestelijk warm bad en het publiek wil meer. Gitarist Creepy na het optreden: “In deze bezetting bestaan we nu ongeveer 4 jaar. Nadat de dames waren vertrokken hebben we jong bloed aangetrokken. We proberen met ons nieuwe geluid te bereiken dat we wat meer in de pop/rock sfeer terechtkomen. Een beetje meer crossover zoals in het nummer ‘Jungle’ wat ook op onze demo-cd staat. Op deze cd staan naast drie nieuwe nummers ook vier oudere, want onze fans werden een beetje ongeduldig, dus hebben we speciaal voor hen deze editie uitgebracht als ‘collector’s item’. Maar ons echte album gaat voor de zomer uitkomen.” Het is tijd om naar huis te gaan. De regen buiten voelt ineens als een koude douche.