Op donderdag was er de muzikale aftrap van het REMF in onder andere de Off Corso, op vrijdag is er ook ruimte voor het serieuzere werk. In de grote zaal van Off Corso wordt een debat gehouden over de stand van de electronische muziek in Rotterdam en Nederland in bredere zin. Was het in eerste instantie de bedoeling er een internationale tint aan te geven, met de afzegging van Mr C en Chris Liebing werd het een - toch zeer interessante - "locals only" sessie.
Marcel Wijnstekers, voor de bezoeker van love2party.nl ( tegenwoordig djscene.nl ) een bekende naam want daar actief als hoofdredacteur, is gevraagd de leiding van het debat op zich te nemen. Aan een flinke tafel zitten Michel de Hey, Ronald Molendijk, Lucien Foort en Benny Rodrigues achter de microfoons, om aan de hand van vragen van Marcel een vriendschappelijke discussie te houden. Want afgezien van de logische Rotterdamse connectie tussen de vier, lopen er wel meer onderlinge lijnen in de geschiedenis. De basis daarvan ligt onder andere - toch weer - aan de Binnenweg, namelijk de verschillende platenzaken die daar waren en zijn. Het inmiddels ter ziele Basic Beat was niet alleen de handel van Ronald Molendijk, maar ook de startplaats voor Benny Rodrigues, die aan de andere kant ook de ( Welcome to the ) Future avonden en Planet E van Michel de Hey obsessief in de gaten hield. Voor hem zijn Ronald en Michel als het ware twee kanten van een munt; de "open mind" en de purist.
Maar gelukkig zijn er meer onderscheidende punten, die in het debat naar voren komen. Michel vindt dat het tegenwoordig toch vooral house is wat de klok slaat in de diverse Rotterdamse / randstedelijke locaties, in de verschillende concept feesten, waarbij vooral Sneakerz met name genoemd wordt (waar Lucien met enige regelmaat te horen is), wat voor hem één van de redenen is dat hij minder vaak in Nederland te horen is, en hij liever zijn eigen feestjes geeft. Bovendien geeft hij de voorkeur aan het draaien van wat langere sets (anders lijkt het op "jukebox" draaien), en heeft dus meestal slechts 1 boeking op een avond, waar anderen bijna meer reizen dan draaien. Benny en Lucien daarentegen, hebben geen probleem met meerdere boekingen op een avond. Zij schamen zich ook niet voor hun commerciele instelling; Lucien gebruikt - niet zonder gevoel voor humor - tijdens het debat als slogan "gewoon harken", waarmee hij aangeeft dat wanneer er een markt is waarin hij meerdere keren op een avond kan incasseren, hij niet zal nalaten er met zijn chauffeur op uit te gaan.
Benny heeft als voornaamste argument dat het voor hem uiteindelijk niet veel uitmaakt waar of wanneer hij ergens staat - uiteindelijk draait hij toch waar hij zelf zin in heeft. Voor Michel is dat ook een reden waardoor hij in Nederland liever voor een klein publiek dan een grote zaal draait (Prinses Theater ipv Cruise Terminal); dan weet hij zeker dat de mensen die komen het zijn muziek waarderen. Benny merkt daarin ook een misvatting op; dat het kleinere publiek voor de underground ooit groter wordt. Inderdaad is in Nederland de dance-industrie als geheel inmiddels een gelijk(w)aardige component aan de popindustrie - terwijl bijvoorbeeld in de VS dance nog altijd underground is - maar de niches van de dance moeten wel hun plek kennen, wat betekent dat de Maassilo (cap 4000 man) te groot is voor een bekende naam in een relatief kleine wereld.
Waar iedere dj een verschil ziet met vroeger, is de profilering (van djs). Waren het vroeger vooral de persoonlijke connecties die ervoor zorgen dat een DJ ergens kon beginnen, tegenwoordig gaat het meer om degelijke marketing die ervoor zorgt iemand een kans krijgt. Bovendien hebben zelfs de beginners tegenwoordig heel andere verwachtingen; het succes moet meteen komen, en draaien als opwarmer is voor sommigen al te veel gevraagd. Volgens Michel tellen in het buitenland nog steeds de eigen producties als de beste promotie; vanwege de successen van de Tiesto's en Ferry's van de lage landen ben je als Nederlander een trance dj tot het tegendeel bewezen is, en dat kan het beste met een eigen plaat op je naam. Ronald ziet voor eigen producties als belangrijkste punt de uniciteit ervan; een productie met accordeon die verder zonder naam aangehaald wordt (Samim - Heater, Get Physical label) is volgens hem vooral zo'n succes omdat de maker niet een track creeerde die leek op een Dave Clarke, Daft Punk of wie dan ook, maar omdat hij zijn eigen weg insloeg.
Ronald ten slotte, de man met waarschijnlijk het breedste raakvlak met de verschillende kanten van muziek - van platenzaak eigenaar tot dj/producer tot club eigenaar en radio maker - kan het niet laten ook nog een extra duit in de zak te doen; hij levert een kleine en geslaagde tirade tegen de truttigheid van Rotterdam tegenwoordig. Het sluiten van de Gay Palace op basis van "vermoedens van mogelijke vage dingen", de Dance Parade die tegenwoordig qua tempo ook veel wegheeft van een marathon en ook niet veel meer decibellen mag produceren. En als er een vechtpartij voor de deur plaatsvindt mag de tent sluiten, terwijl het publieke terrein toch in handen van de politie zou moeten zijn (waarvan er volgens hem op een avond 30 voor heel Rotterdam zijn); de gemeente kan niet op veel begrip rekenen wat hem betreft.
Misschien dat daarin ook een stille hint naar het REMF verborgen zat, aangezien de kleinere opzet deze keer vooral het gevolg was van een gebrek aan subsidie. Maar de bedoeling is dat zowel gemeente als festival zich volgend jaar beter op de kaart zetten, met een zomerse editie die zich op één locatie concentreert, en mogelijk meer focus op Rotterdamse locals.
Maar na zoveel gepraat wordt het tijd voor muziek; genoeg keus deze avond. Eerst even naar de Exit met een mooie avond getiteld Strange Fruit. Bij binnenkomst is Ntjamrosie al bezig met hun live optreden. Een jazzy gebeuren met wat afrikaanse tinten, met zeven man/vrouw sterk op het podium en zo te horen goed op elkaar ingespeeld. Hoewel het vrij rustig is in de zaak (het weer helpt dit weekend niet mee), doet het publiek goed mee en wordt ook ingezet als "backing vocal". Met als afsluiter een originele happy birthday voor Lucky Dubz, nemen hier de dj's de speakers over met warme broken beats en hiphop sounds. Je zou er zo een nacht kunnen blijven hangen, maar toch dwingt de nieuwsgierigheid tot een kijkje elders. Techno koning Chris Liebing staat in de Gare du Plaisir / Catwalk / Bumb / vroeger Blauwe Vis, en bij de aankondiging staat een "special guest" vermeld. Vanwege een andere boeking mocht het niet op de flyer vermeld worden, maar de kenner weet dat Rotterdammer "Speedy" J Paap samen met de duitser het Collabs 3000 duo vormt en er dus goede kans bestaat dat deze op visite komt. En inderdaad is hij aanwezig, maar hij houdt het op een backstage rol vanavond. Liebing staat achter de mixer, en heeft zo mogelijk nog meer plezier dan zijn publiek. De getatoeeerde duitser draait met een brede grijns aan de knoppen, en is op de vroege nacht nog beweeglijker dan de voorste linie fans. Misschien ook omdat hij in feite vrij rustig (voor zijn doen) draait -dat wil zeggen een rustig tempo maar stevige beats- of omdat zij verwachten dat de man backstage toch nog naar voren zal stappen. Of misschien omdat de zaak zo vol staat dat je om te bewegen beter een studie diplomatiek dansen achter de kiezen kan hebben, en de kelen wat droog zijn omdat het barpersoneel de dorst niet kan bijbenen. Hoe dan ook, de sfeer zit er goed in, tot aan de ochtend toe, waarna je de zaak mag verlaten onder een druipend plafond.
REMF in vogelvlucht deel 1 - Van harken tot beuken
Rotterdamse dj's doen hun zegje
Was het REMF vorig jaar bijna niet te ontlopen, door een stevige portie flyers en posters, dit jaar moest het festival voor de electronische muziek het met een kleinere beurs doen. Maar daarmee kon toch een prima programmering worden neergezet, zo bleek de afgelopen dagen. Van workshops tot aan de betere feesten, voor elk wat wils.