Wat begon als een fotoboek van de Rotterdamse Carla van der Marel groeide al snel uit tot hét standaardwerk over de Rotterdamse muziek underground tussen 1983 en 2003. Carla, zelf drumde ze toen in verschillende bands, verkeerde twintig jaar tussen muzikanten, en legde alle facetten van hun bestaan vast. Het is dus ook geen verrassing dat diezelfde muzikanten in grote getale vrijdagavond naar de Arminiuskerk kwamen om de uitreiking van het eerste exemplaar bij te wonen. Hiervoor was journalist en documentairemaker David Kleijwegt gevraagd, die in een kort toespraakje het historisch belang van Carla's levenswerk nog eens onderstreepte. Een glunderende Carla wordt hierna het podium opgeroepen, maar is er ook snel weer af. Ze staat er duidelijk liever voor, met haar onafscheidelijke Nikon in de hand, welteverstaan. Als eerste betreedt Henk Vis het podium. Op de cd die achterin het boek geplakt zit is hij met zijn band Vissenpunk verantwoordelijk voor de oudste bijdrage (1977), hier brengt hij een acoustische versie van een ander nummer van de plaat, Periods of thinking van Climaxville. Voor wie nu al tutende oren krijgt van de vreemde namen die er voorbij komen is een blik in Carla's boek zeker nuttig. Henk trekt bij de eerste noten meteen zijn shirt uit, alsof zijn doorgroefde kop nog niet genoeg aan Iggy Pop deed denken. Om zijn performance daarna weer broodnuchter af te sluiten met; "zo, en nu weer aankleden.." We zijn hier natuurlijk wel in Rotterdam, ja. De tweede act van de avond, volgens het programma genaamd Blue Band, kondigt zichzelf aan als Ronnie Snipperdag. De toon voor zijn performance is hiermee gezet. Ronnie heeft in de roerige jaren '80 maar liefst één optreden gegeven, in de toenmalige Jazzbunker. Zijn begeleidingstapes heeft hij inmiddels netjes op cd staan, en hij heeft zijn mooiste overhemd aangetrokken. Tijdens zijn eenmans-acoustische-punkperformace werkt hij er wat covers van Corry Konings, Frank Zappa en the Undertones door, aangevuld met een handvol eigen composities. Ondertussen losjes grappend met het binnenstromende publiek. De volgende band van de avond, the Stinksisters, is wat je noemt een blijvertje. Opererend als trio brengen ze nog regelmatig muziek uit, tegenwoordig op Tocado Records. Begin volgend jaar staat er alweer een nieuwe schijf op de planning. Speciaal voor vanavond zijn ze terug in oude bezetting, met zangeres/ gitariste Marianne (die zelfs de cover van het boek gehaald heeft) en toetsenist Niek (ja, inderdaad de geluidsman van Nighttown). Wie nog het idee had dat er in de jaren tachtig vooral navelstarende wavers en chagerijnige punks op het podium stonden had er bij moeten zijn vrijdag. In een weergaloze show die wat mij betreft wat aan de korte kant was, zetten de twee dames en drie heren in dameskleding een bak aanstekelijke teringherie met een vette knipoog neer. Does humor belong in music? Ik dacht het wel! In het interview wat ik eerder met Carla had repte zij al over de levendige freejazzpunkscene in Rotterdam. Eerlijk gezegd wist ik niet helemaal wat ik me daar bij voor moest stellen, maar na het zien van de vierde act van de avond, God knows the absence, werd dat me wel duidelijk. Een soort spokenword performance met een losjes groovende drummer en tegen elkaar aan schurende bas en gitaar. Vooral bij deze heren wordt duidelijk wat de tand des tijds met de rockers van toen heeft gedaan. Drie keurige heren, allen ongetwijfeld met een zeer verantwoorde maatschappelijke carriere. Alleen die zanger is gelukkig nog een beetje raar. In het naastgelegen rookhol, in een kerkzaal steek je er natuurlijk niet zomaar één op, is het tussen de bands een gedrang van jewelste. Hier spreek ik Heleen, tegenwoordig de onvolprezen cateringdame van WaterFront en met kenmerkend eighties-haar ook in het boek te vinden. Zij vat het gevoel van de avond wel heel mooi samen; "Wat een bizarre avond. Zitten ze daar in die kerkbankjes in hun boeken te bladeren, stuk voor stuk met een leesbril op hun neus!" Wat ik vervolgens aanmoet met de vijfde band van de avond weet ik nog steeds niet. Het duo Reknub zet met enkel drums en gitaar in ieder geval de grootste muur geluid van de avond neer. Hieronder meen ik nog een doorlopende geluidstrack te ontwaren, die het geheel er niet samenhangender op maakt. En hoe de zanger ook zijn best doet, erboven uit komen doet hij niet. Het aanwezige publiek lijkt er minder moeite mee te hebben, er wordt zowaar voorzichtig gedanst! Het zal de generatiekloof wel zijn.. De afsluiter van de avond gooit het over een hele andere boeg. Dat de New Romeos hier een éénmalig optreden staan te geven geloof je bijna niet, deze band klinkt eerder alsof ze nooit van het podium afgeweest zijn. Dat het bas-drum-gitaartrio muzikaal niet de meest dwarse band van de avond blijkt vergeef je ze meteen, hier wordt gewoon puik gemusiceerd! Voor het podium heeft zich inmiddels een groep uitzinnige veertigers verzameld, die zo te zien al 20 jaar niet meer zo'n lol hebben gehad. Door de natte straten van Rotterdam naar huis lopend betrap ik mezelf erop te fantaseren over mijn eigen boekpresentatie over 20 jaar. Waar kids, die nu nog niet eens geboren zijn, zich grinnikend zullen verbazen over die gekke ouwe vent die met zijn band Sauna West optreed. En die rare Elle Bandita die het halve podium sloopt. En die gasten met die gekke naam, Stöma, die best ruig zijn voor hun leeftijd. Ik ga vast een leuke leesbril uitzoeken.