Om half tien 's avonds, Rotown is nog niet eens vol, beginnen de vier leden van You Slut een onaangekondigd voorprogramma. Dat Amument Parks on Fire (AMOF) nog niet veel bekendheid geniet in Rotterdam blijkt wel uit de verbaasde gezichten van het publiek. Menigeen denkt dat 'dit' het is. Een band zonder zanger, die op zijn Frank Blacks, keiharde puntige riffs aan elkaar rijgt zonder één keer adem te halen. Ondertussen staan Micheal Feerick en Dan Knowles van AMOF vooraan het podium enthousiast mee te headbangen met hun roadies en tevens vrienden. Na een half uur zwaar knallen, is het dan wel tijd voor het vermeende wonderkind Micheal Feerick. Er is al veel over de 21-jarige Nottinghammer geschreven. Het moet een vervelende start zijn om bij je debuutalbum meteen als 'wonderkid' (Kerrang) te worden bestempeld. Vanaf dat moment kun je eigenlijk alleen nog maar van je voetstuk vallen. En dat lijkt ook te gebeuren. Volgens kenners zou Feerick live zijn gitaarmuren niet kunnen neerzetten en zou hij geen enkele uitstraling hebben. Zijn nasale stem zou niet opgewassen zijn tegen de beukende gitaren. Gelukkig is daar in Rotown niets van te merken. AMOF speelt een korte set van drie kwartier maar speelt daarin wel hun sterkste nummers. Dat wil zeggen dat ze de compacte songs spelen en ellenlange uitgesmeerde gitaarmuren bewaren voor de toegift. AMOF opent sterk met Black Out, dat single is geweest in Engeland. Ze spelen met geestdrift en enthousiasme. Dit is ook te danken aan het goede geluid in Rotown. Niet te hard en toch vol. De zang van Feerick is goed in de gitaarmuur gemixt. Van een vervelende nasale stem blijkt niets. Van het eerste, titelloze album worden Eighty Eight, Venosa en Venus in Cancer gespeeld. Van het deze zomer uitgekomen tweede album Out of the Angeles komen In Flight, Blackout, Out of the Angeles, en A Star Is Born voorbij. De landschappen van gitaren teisteren Rotown bijna uit zijn voegen als Joe Hardy zijn gitaar erbij pakt en drie gitaristen een kolossale muur van geluid optrekken. De zaal is eigenlijk te klein en te rokerig voor zo'n groteske gitaarsound. De gitaren suggereren een weids landschap met kliffen en woeste golven die op de kust beuken en een intens gevoel van vrijheid die uitstijgt boven alles wat benauwd, donker en randstedelijk is. Jammer dat in de instrumentale noise stukken het volume in het rood gaat. Dan kunnen de trommelvliezen het gitaargeweld echt niet meer behappen. Jammer, want de riffs komen daardoor niet meer goed tot hun recht. AMOF speelt drie kwartier met het gas vol open, waarna het besluit met de toegift Cut to Future Shock van Out of the Angeles dat samen gespeeld wordt met de Nottinghamse vrienden You Slut. Twee drummers, twee bassisten, en vier gitaristen maken een noise die doet denken aan Sonic Youth in de begindagen. Ook de invloed van Sigur Rós is onmiskenbaar aanwezig. Dat is niet zo verwonderlijk aangezien AMOF tijdens de opnames van Out of the Angeles in Reykjavik alle spullen van de Ijslanders mocht gebruiken bij hun opnames en daar flink mee heeft geëxperimenteerd. Sinds zes maanden zijn Joe Hardy en Gavin Poole aan AMOF toegevoegd. Joe Hardy deed het artwork voor de tweede cd Out of the Angeles. Gavin Poole speelt ook gitaar in You Slut en heeft Jez Cox vervangen. Door de wisselingen in bezetting kan, volgens gitarist Dan Knowles, de muziek van AMOF vanaf hier nog alle kanten op. "Iedereen schrijft mee. We kunnen harder gaan spelen, of compacter. Of wat dan ook. Natuurlijk is Micheal de songschrijver maar iedereen voegt er zijn ding aan toe. Dat bepaalt het geluid van AMOF." Feerick en Knowles, die volgens eigen zeggen ook beïnvloed zijn door Robert Pollard's Guided by Voices, zullen hierdoor hopelijk alleen nog maar songmatiger te werk gaan. In Rotown bleek niet alleen dat zij een voorkeur hebben voor keiharde, doordringende gitaarnoise, maar ook voor verfijnde melodiën, samenzang en strakke rockriffs. De muzikale toekomst van AMOF is weliswaar nog ongewis, maar de Engelsen hebben laten zien een potentiële topband te zijn. Hopelijk zal Feerick geen last hebben van zijn 'wonderkid' etiket. Want Feerick is dat niet. Het is wel een talentvolle songschrijver, waar we samen met Dan Knowles en de anderen nog veel mooie dingen van mogen verwachten.