Shearwater bestaat al sinds 1999 als indie-broertje van de band Okkervil River, waarin zanger Jonathan Meiburg ook een belangrijke spil is. Toch brengt de huidige tournee ze pas voor het eerst naar Europa. De band is dan ook duidelijk blij met de behoorlijke opkomst in Rotown. Zodra de frontman z’n banjo heeft omgehangen en zijn falsetto stem de zaal in slingert is het publiek meteen bij de les. Wát een prachtig indringende stem heeft die man! Soms hoor je er echo’s van Tim Buckley in, dan weer bevindt hij zich op het kruispunt van Anthony (ja, die van The Johnsons), Dave Eugene Edwards (16 Horsepower) en Win Butler (Arcade Fire). De grote gemene deler van al die namen: bevlogenheid en intensiteit. Jonathan Meiburg’s stem sluit er naadloos op aan. De indie-sound van de albums wordt ook op het podium neergezet. Drummer Thor Harris heeft dan wel geen toms aan zijn drumstel zitten, toch weet hij hier vele geluiden uit te halen. Zo zie je hem met een strijkstok zijn bekkens beroeren en wordt zijn hi-hat uit elkaar geschroefd om de bekkens daarvan onafhankelijk van elkaar te kunnen bespelen. Tijdens het drummen ziet hij ook nog kans om af en toe wat glockenspiel toe te voegen aan zijn spel. Mooi om te zien hoe creatief deze drummer de liedjes invult. Ook de andere bandleden vervullen een prima rol. Zo gaat toetsenist/gitarist Howard Draper soms helemaal in de liedjes op. En contrabassiste Kim Burke staat bovendien continu te stralen met een gelukzalige, bijna verliefde blik in haar ogen. Het is kortom een genot om naar de band te kijken. De liedjes van het laatste album Palo Santo staan vanavond centraal. Mooie intrigerende liedjes worden afgewisseld met intense miniatuurtjes die even helemaal los gaan. Met beide soorten liedjes weet de band prima raad. Als de band na een klein uurtje het podium afstapt wordt de band tot twee keer toe teruggeroepen door het enthousiaste publiek. “Thank you, we’re not used to this” is het bescheiden antwoord van de frontman. Het één-na-laatste liedje dat vanavond gespeeld wordt is door de band tijdens de hele tournee zelfs nog niet gespeeld. Je ziet bassiste Kim echt zoeken naar de juiste akkoorden. Het toont alleen maar aan hoe zeer de band het naar zijn zin heeft in Rotown vanavond. Na zo’n 80 minuten is de koek echt op, en keert de band niet meer terug. Jammer, want het publiek had er duidelijk nog geen genoeg van. Een band om te koesteren, dat Shearwater.