Als op de website staat vermeld dat het geluid van Zerotens varieert van rock tot punk, is het laatste wat je zou verwachten als voorprogramma een singer-songwritersduo. Deze atypische combinatie is ook in het publiek terug te vinden. De ene helft toeschouwers bestaat uit de wat oudere stamgasten van Waterfront, de andere uit een studentenpubliek wat de bands komt supporten. Voor de verandering zijn er zowaar streepjesoverhemden te ontdekken waar doorgaans zwart de klederdracht is. De liedjes van het voorprogrammaduo Jonina en Michel, een zangeres en een gitarist die ook een mondharmonica mee heeft, worden goed ontvangen in het WaterFront Café, waar ook nog een aantal bezoekers voor het optreden van De Kift in de grote zaal van WaterFront zijn gezicht laat zien. Of het aan de hoeveelheid eigen materiaal ligt blijft onduidelijk, maar het optreden is kort. Op een enkele cover van Nelly Furtado als extraatje, zit er geen toegift in, hoewel de Zerotens pas een half uur later het podium betreden. Het duo lijkt in ieder geval potentie te hebben - voor zover er door de paar nummers een goed beeld te krijgen is -, biedt de combinatie van straightforward arrangementen en een goede stem genoeg mogelijkheden in het genre. Tegen elf uur wordt het tijd voor de hoofdact in het Café. Twee gitaristen, waarvan één bas en de ander ook zanger, geflankeerd door een toetsenist/zanger en een drummer, gaan meteen stevig van start met rock die qua sound wat in de buurt van Nickelback ligt, en aangevuld wordt met punkachtige ‘zang’. Boze teksten vormen de hoofdmoot van het materiaal, en vanuit de straffe gitaarpartijen wordt weinig ruimte voor afwisseling geboden. Het lijkt er een beetje op dat men erg fanatiek aan het repeteren is geweest, waardoor het vereiste roestige randje van het geluid af is gepolijst. De verwende luisteraar wordt ook niet geholpen door de ietwat Hollandsche dictie die nu en dan toch duidelijk hoorbaar is in de Engelse teksten. Wat wel een interessante toevoeging biedt aan de songs zijn de effecten die de toetsenist nu en dan uit zijn Korg haalt, meestal als afsluiter of als brug naar een volgend nummer. Ook de drummer speelt strak, maar krijgt niet de kans op de voorgrond te treden; zijn bekkens blijven meestal onaangeroerd, waardoor de energie wat onder de oppervlakte blijft. Over het geheel bekeken blijft vooral de gedachte hangen dat er misschien meer inzit, maar dat het deze keer in ieder geval niet echt uit de verf is gekomen. Maar de cd biedt natuurlijk nog een herkansing.