Support act Amy Rigby vind het zichtbaar behoorlijk eng om voor een volgelopen Rotown te staan. Ze babbelt er tussen de liedjes door zenuwachtig op los, en begint zelfs van de zenuwen moppen te tappen. Ook stuntelt ze af en toe met haar effectenpedaal om haar akoestische geluid wat in te kleuren. Het geeft haar allemaal iets aandoenlijks en ontwapenends. Haar openhartige songteksten over o.a. haar ex, sex en andere liefdesperikelen zijn bovendien erg grappig. Een van de songtitels die me is bijgebleven was Last Night I Was Dancing With Joey Ramone. Absoluut een leuke opwarmer voor de hoofdact van deze avond. Amy heeft amper het podium verlaten of Tracy Bonham staat er al. Ze heeft er kennelijk zin in, en dat zal later blijken ook. Ze wisselt liedjes van haar eerste en meest bekende album The Burden Of Being Upright af met nieuwer werk. Het publiek veert duidelijk het meest op tijdens oudere liedjes als Navy Bean en Sharks Can’t Sleep. Toch weten ook nieuwere liedjes als Eyes en And The World Has The Nerve To Keep Turning te overtuigen. Voor de afwisseling verruilt Tracy haar ivoorwitte Squire gitaar af en toe voor haar viool. Deze bespeelt ze meestal heel ingetogen, maar soms creëert ze via een ‘loop’ effect meerdere lagen waar ze overheen kan soleren. Tja, je moet wat als je in je uppie op zo’n podium staat. Als dat niet zo soepeltjes verloopt, en ze een liedje een aantal keer opnieuw moet inzetten, begint ze te lachen en klinkt het oprecht “Fucking technology!”. Het rumoerige Rotown publiek vindt het allemaal prima. Tracy kan kennelijk weinig fout doen. Hele verhalen hangt ze op, en ook haalt ze meerdere keren herinneringen op aan haar vorige bezoek aan Rotterdam zo’n tien jaar terug. Ze heeft het duidelijk erg naar haar zin. Tegen het einde van de avond wordt Amy Rigby nog even het podium op geroepen, en brengen de twee dames een smaakvolle cover van Crazy In Love (Beyoncé). Van mij had de avond hiermee mogen eindigen maar Tracy plakt er rustig nog een half uurtje aan vast. Zo volgen nog enkele toegiften, waaronder uiteraard Mother Mother. Uiteindelijk duurt de set net even te lang, en verslapt de aandacht een beetje. Wat dat betreft heeft Tracy Bonham niet het charisma en de zeggingskracht van iemand als PJ Harvey, die wel in haar eentje zal blijven boeien. Toch was het een geslaagde avond, met twee erg sympathieke zangeressen. Ben benieuwd of Tracy Bonham er weer tien jaar over zal doen om naar Nederland te komen..