De Popunie presenteert Southern Sessions CD release

Cowboys en indianen in punkparadijs Waterfront

Maurice Dielemans, ,

In Waterfront presenteerde de Popunie afgelopen zaterdag de verzamel-cd The Southern Sessions, een compilatie cd die in teken staat van het genre americana en waaraan twaalf artiesten hun medewerking verleenden. Voor een bescheiden zeven euro was je al binnen en bovendien kreeg je de sterke promotie-cd voor noppes mee. Kijk, dat noemen we nog eens onderhandelen!

Cowboys en indianen in punkparadijs Waterfront

Bij binnenkomst is het café al goed vol. Jim Wake & Sleepwalker, zoals de eerste band heet, valt nauwelijks op tussen het druk babbelende en drinkende publiek. Sommigen hebben zich voor de gelegenheid uitgedost als cowboys, een enkeling als indiaan. De doorleefde blues van de veteranen op het cafépodium wordt nauwelijks opgepikt door het publiek. Een trekzak die te voorschijn wordt gehaald en fraaie tex-mex-klanken valt bij de meesten ook niet op. Je kan zo net zo goed iedere lokale bluesband programmeren. De hele avond zou het rumoerig blijven in café. De irritatie bij sommige artiesten in het café loopt soms hoog op, waardoor er op het scherpst van de schede wordt gespeeld. In de zaal is het alleszins beter vertoeven. El Pino & The Volunteers is waarschijnlijk het beste wat Rotterdam te bieden heeft, zeker als het gaat om americana. Het vijftal jonge muzikanten is duidelijk geïnspireerd door de sferische woestijnmuziek van Calexico, maar van namaak is geen sprake. Er wordt soepel gemusiceerd door de muzikanten. Dat kan zeker ook gezegd worden van Remmelt, Muus & Femke, dat steeds harder moet zingen om boven het irritante gewauwel van cafégangers uit te komen. Er wordt tevergeefs gesmeekt om een stilte van twee minuten en dertig seconden. Ik moet bij de dromerige hippiefolk van het vakbekwame trio onmiddellijke denken aan David Crosby en Graham Nash. De zangeres in het midden zou met een beetje fantasie Joni Mitchell kunnen heten. Er wordt overtuigend en zeer geïnspireerd gespeeld door de twee mannen op leeftijd en de blonde dame. The Ragtime Wranglers zijn weer totaal anders. Onder de bezielde leiding van Joe Sixpack, een prominente figuur in het Rotterdamse nachtleven, belanden we in de jaren vijftig. Hawaï- shirts, vetkuiven en petticoats zijn de laatste mode. En de laatste instrumentale klanken van de Wranglers zijn nog niet weg gestorven en het Haagse Smutfish begint in het café. Zanger Melle de Boer begrijpt snel dat een rustig liedje over een stofzuiger niet de juiste tactiek is om het publiek stil te krijgen .Er wordt overgaan tot het hardere werk en dat bevalt me wonderwel, al zorgen technische problemen in eerste instantie voor wat onrust bij deze voortreffelijke alt. countryband. Ook bij Jumbo Dollars wordt er flink op los gerockt, waardoor het soms moeilijk is om de blues- en countryinvloeden te ontdekken. Van de expressieve vocalen, die soms erg over de top zijn, moet je houden. Ik heb er soms wat moeite mee. Templo Diez heeft zich al bewezen op grote festivals in Den Haag. In het dagelijkse leven kan je de emotionele klanken van deze gitaargroep rondom de Franse zanger niet als louter americana omschrijven. Maar vanavond begint Templo Diez in een akoestische setting, waardoor ze misschien beter in het concept van The Southern Sessions passen. Uiteindelijk zijn ook zij genoodzaakt om de intimiteit op te geven en een hardere set te spelen. Zanger-gitarist Dyzack, in het bijzijn van een drummer en contrabassist, blijkt een goeie uitsmijter van een geslaagde Popunie-avond. Het drietal gaat van start als een soort van jazztrio. Er wordt op het late tijdstip heel intens en geconcentreerd gespeeld. Dyzack laat zich ook niet snel van de wijs brengen door een microfoon met startproblemen. Achteraf is er alleen wat te klagen over het rumoerige café. The Southern Sessions is wat mij betreft voor herhaling vatbaar.