De bands werden gepresenteerd door twee Spaanse doctoren, die voor de helft in het Spaans presenteerde en voor de helft in het Engels. De avond begon met The Canary Sect uit Spanje. een variant van de Britse rhythm'n' blues uit de mid sixties. Een fijne opening van de avond zouden de meeste gezegd hebben. Hierna volgde de psychogaragepunkband Wau Y Los Arrrghs!!!, tevens uit Spanje. Deze band voelde goed. Pakkende nummers, mooie schoenen, strak en gestoord, elektrisch orgel en een zanger met een stem alsof hij zijn hele leven al wiskey zuipt. Ze speelde achter elkaar door en zo hoort het ook! Nummers als Takka Ja Takka Ja Jeh Jeh Jeh! en de cover You're Gonna Miss Me When I'm Gone. De driekoppige band The Insomniacs kwam dan weer uit de VS. Klonk erg poppie, goed voor de radio. Een band die het nu makkelijk ver zou kunnen schoppen in de wat commerciëlere wereld. Strak en Gelikt. Ik had eigenlijk het gevoel dat ze heel zenuwachtig waren, totdat er twee danseresjes in bikini het podium op kwamen. Toen kwamen ze los. Afsluiter The Cynics is een band die in de versnelling gaat wanneer er een nummer bijna is afgelopen. Ook het nummer Ain't No Friend Of Mine werd natuurlijk gespeeld. Zoetsappig konden ze ook. In het publiek ontstond een glitter gevecht en het publiek liet zich hellemaal gaan. Wat een afsluiter, wat een dag, wat een avond, wat een weekend, wat een festival. Primitive! Primitive! Primitive!