Nooit meer Hooftpijn

Afscheid van dit Rotterdamse punk-rock-ska-collectief

Jan-Jaap Tanis, ,

Hooftpijn was een begrip in de Nederlandse punkrockscene en mag ontelbare optredens op zijn lijstje zetten. Van Nighttown, naar Wantijpop, via de Popslag in Gorinchem regelrecht naar de Melkweg. De band is helaas niet meer en nam op 8 juni jl. in stijl afscheid van de fans in het Nighttown theater. De groep verdient echter wel een eervolle vermelding in de Rotterdamse Hall Of Fame!

Afscheid van dit Rotterdamse punk-rock-ska-collectief

Hooftpijn, wie heeft ze niet gekend? Het was een band van veel overduidelijk speelplezier en ze wisten als geen ander hoe ze een fuif moesten bouwen. Als er een woord kenmerkend is voor de levensloop van dit Rotterdamse punk-rock-ska-collectief, dan is het wel “bezettingswisselingen”. Ik besloot Simson eens een belletje te geven om te vragen hoe een en ander nou eigenlijk precies in elkaar heeft gestoken. “Jezus, Jaap! Je gaat er toch niet allemaal indianenverhalen over die wijven inzetten he? En die ene keer in Gorinchem? Nee man, dat kan echt niet!”, klonk het aan de andere kant van de lijn. “Natuurlijk niet, het enige wat ik van jou wil weten is de levensloop – de rest zuig ik wel uit mijn duim”, was mijn spitsvondige antwoord. De originele bezetting van Hooftpijn is niet bekend, maar de band werd in 2000 opgericht door bassist Stefan Romijn. Later werd de band gefront door Bas Kemp en Sebas Koot (beiden op zang), Jurrian de Vries was toen de drummer en een vreemde jongen bekend als Appel speelde keyboard. Mike Michels was de gitarist en toen Bas Kemp opstapte omdat de rest van de band niet met zijn sterallures om wist te gaan nam Mike de backing vocals voor zijn rekening. Sebas Koot was een typische onberekenbare jongen en het onvermijdelijke feit van zijn vertrek kwam dan ook niet als verrassing. Jurrian de Vries werd later vervangen door Bob vd Water; gitarist Mike werd de voorman en de rest is geschiedenis. In 2002 nam de band het nummer John Doe Vs The King op voor een compilatie cd getiteld Maximaal Onthaal. Ondergetekende speelde een robbertje leadgitaar op dit nummer. Auke Triesscheijn speelde een blauwe maandag tweede gitaar in de band, hij werd al snel opgevolgd door Kevin Strater. De band nam in totaal twee studioalbums op: Voorbij De T en Aktiekommie-T. De eerste werd gepresenteerd in Boogje 1 te Rotterdam, de tweede in Nighttown – een van de vele legendarische Hooftpijnfeesten. De band speelde onder andere in Het Paard Van Troje, Wantijpop, won de rockslag van Gorinchem en mocht als klap op de vuurpijl in 2005 openen voor Bad Religion in de Melkweg. Kevin Strater hing in 2006 zijn gitaar aan de wilgen (vermoedelijk vanwege Mike’s rigoreuze verandering in haardracht) en al snel kondigde Hooftpijn aan uit elkaar te gaan. Ze namen onlangs in stijl afscheid van hun fans in Nighttown en gaven voor de laatste keer een spetterende show weg. De band bracht o.a. de klassiekers Shake Up, Retourtje Utrecht en Come Home ten gehore. Natuurlijk mocht ook de legendarische Hooftpijn medley (met o.a. Video Killed The Radio Star, Walk Like An Egyptian, Karma Chameleon en No Limit) niet ontbreken. Het theater was versierd met een gigantische verzameling foto’s uit de oude doos. Maar hoe nu verder? Stefan gaat zich richten op het gezinsleven, Bob blijft te zien en te horen in Deliberate Jeopardization en Mike is van plan de wereld te veroveren met zijn nieuwe band Mucho Maestro. Toen ik Mike vroeg wat hij tot slot nog aan alle Hooftpijn fans kwijt wilde zei hij het volgende: “Ok, even denken . . . misschien kun je erin zetten dat we nooit seks hebben gehad met groupies?”. Deze uitspraak typeert de man en de band, want seks, ijsthee en rock ‘n’ roll was waar Hooftpijn om draaide.