Het begon al op zaterdag met Metropolis in town, waarin allerlei cafés en zalen in Rotterdam een programmering hebben neergezet in verband met het festival de volgende dag. Onmogelijk om alles te zien, keuzes zijn de kleuren des levens. De rockabilly-blues-surf set van The Preachers uit Utrecht, had ondanks een stikbenauwde tent genaamd Le Vagabond en een opkomst van mensen die op twee handen te tellen waren, een goede indruk achtergelaten. Zelfs voor een schraal publiek dat zich niet durfde te verroeren om of niet uit te breken in het zweet, of de met vet bewerkte kapsels niet in de war te schudden, gaven The Preachers een goede set. Das Aldi Combo in het Waterfront Café op het Twist-Up feestje, een zeer de moeite waard dansfeestje waar de mensen aan de kalorieverbranding worden gehouden met lekker swingende chachacha-jive-jazz-rock-n-roll muziek. Groovende, snotterige hammond orgels, piepend saxofoon gepriegel, swingende bas en pompende drums, Das Aldi Combo een band met een zeer hoog dansgehalte en dat werd goed ontvangen. Lekkere instrumentale, exotische rock'n'roll deuntjes. Waaronder zelfs een erg leuk gedaan eigen versie van het nummer 'Hey Ya' van Outkast. "Das Aldi Combo, dankjewel" tussen alle nummers door, "jullie ook bedankt Das Aldi Combo". Ook het festival was volgeprogrammeerd, maar liefst 47 acts, waar ook veel Rotterdamse bands aan bod kwamen. Waaronder country noir band; El Pino & The Volunteers die de Waterfront-Patronaat-Mezz tent voorzien heeft van een ijzersterke opening. Een enorme overtuigingskracht van zanger El Pino, die zijn gevoelens niet laat onderdrukken op het podium en verdrinkt in de mooie riedeltjes, waar toch ook zoete heupzwiegers tussen zitten. Sanne En Ik, ook van Rotterdamse bodem was heel andere koek. 'Mooi' is geen omschrijving voor deze band, het is gek, maniakaal, maar vooral hilarisch. Wilde nummers, waarbij het gebrek aan ingestoken tijd vanaf te ruiken is, maar niet ontbreekt aan de nodige energie. De teksten zijn flauw, maar erg lachwekkend, "Ik heb geoefend op het lijk van je moeder", goed verzonnen. Het publiek werd er hondsdol van, bier werd de lucht ingespoten en diegenen die het nog niet warm genoeg hadden beukten er op los. Een stap opzij en The White Suicide Rhythm & Blues Collective begon op het podium ernaast. Duidelijk een nieuwe oogst, een goede band. Gerse nummers, punk rock, sommige wat meer poppie en sommige meer in de richting van The Stooges. De overtuigingskracht was aan het begin nog niet erg sterk, maar dat werd beter en beter gedurende de set. Binnenkort komen ze met een release uit en een feestje op de Rotterdam Rumble. "Say yeah" voor de Hushpuppies uit Frankrijk, zoals ze dat het publiek opdroegen. "Doe maar niet" zou ik zeggen. 60's garage/psychedelica, maar eigenlijk meer een indie band met een authentieke smaak en een te groot ego, om een gebrek aan show element te compenseren? Daar lijkt het wel op. Er waren wel wat pakkende nummers bij, maar als je een publiek toe roept om "yeah" te brullen, moet je wel gewapend zijn met een portie wildebrasserij. "What the fuck is wrong with you?", wordt er ook nog geroepen vanuit de band bij gebrek aan volume vanuit het publiek. Heel simpel, mond houden en spelen. Soul-punk met The Gossip uit Portland, Oregon. Een bolle vrouw in een blauw badpak dat steeds donkerder werd van het zweet. Een drumster waarvan naast de voorgevel moeilijk te zien was of het een man of een vrouw was en een gitarist met een kinky kapsel en een bruine hardloopbroek, maakten zowaar een nogal afgrijselijke vertoning op het podium. Ze deden het ervoor, dat is duidelijk en het is ook grappig om te zien. Daarbovenop veegde ze tussen de nummers door nog even prominent haar vagina af met een handdoek. Een handjevol pakkende nummers. Maar ook een hoop die net niet pakkend genoeg zijn. En wat een soulvolle stem komt er uit dat gezette lichaam. Terug bij de Oogst voor The Accelerators uit Rotjeknor. Gewoon recht toe, recht aan, stevige punk rock geparkeerd in het straatje van Screeching Weasel, Ramones en de Nobodys. Een goede show met pakkende poppie nummers, waar de refreintjes centraal staan en waar de spontaniteit en energie vanaf spat. Niet onnodig stoppen, gewoon lekker de energie erin houden, dat is waar het om draait, en daar gaan ze voor. Naast lauw verwaterd bier, bekertjes water voor 2 euro, een verdoemde geur die zich rond de ontlastingsfaciliteiten begeeft, een huidverbrandende zon, een overdosis aan bands om te zien en het gebrek aan contact tussen band en publiek. Ondanks dat blijft Metropolis toch een goed initiatief en wil het de gezelligheid niet onderdrukken. En het is gratis, we blijven Nederlanders, ja toch??