Voortgekomen uit one album wonder The Unicorns, bracht Islands dit voorjaar hun debuut Return to the Sea uit. Inmiddels heeft mede-oprichter en drummer J'aime Tambeur de band verlaten. Geen grote ramp, want zanger Nick Diamonds is de grote brein achter dit alles. Ook heeft de man uit Montreal vijf muzikanten van eindexamenleeftijd gevonden die hem bijstaan op ondermeer basklarinet en drie violen. Alleen gekleed in het wit, zien Islands er even opmerkelijk uit als hun muziek klinkt. Knutselindiepop waar geen een liedje op de voorgaande lijkt. Van hiphop gaat het naar country, om vervolgens de calypso in te zetten en te eindigen in een waltz. Kinderlijke en plezierige melodien zijn het bindmiddel waar een –met deze hoge temperatuur– opvallend goed gevuld Rotown van genoot. Hoewel band en publiek nog niet echt los wilde gaan. Het liefelijke culthitje Don't Call Me Whitney, Bobby werd zelfs een kwart langzamer gespeeld, omdat dat de avond ervoor - toen de band in een trip verkeerde - zo goed klonk. Tja, ik kan zelfs uit m’n dak gaan van Muse dankzij pillen, maar in de wereldse dimensie klinkt het hysterische gekrijs van Matt Bellamy toch een stuk minder aangenaam. Jammer dus dat zo’n prachtnummer niet de uitvoering kreeg die het verdiende. Gelukkig maakte de drie-nummers-tellende-toegift de klamme veertig voorgaande minuten teniet. Het spetterende Rough Gem brachten de honderd bezoekers aan de Nieuwe Binnenweg in beweging met een heerlijke riff op de synthesizer. De drie violisten kregen bij het slotnummer ruim baan en reikte Islands naar hoogtes waar stadsgenoten van Arcade Fire bivakkeren.