I Love You But I’ve Chosen Darkness is voor een éénmalig concert in Nederland. Rotown loopt vol. Ook het laatste kaartje voor deze postrock/emo/new wave band uit Austin Texas wordt aan de deur verkocht. Het doek van drie synchroon spelende (bas)gitaren gaat open. Drummer Timothy White verdrievoudigt de grote hoeveelheid decibellen. Op de grote bastrom van zijn drumstel speelt hij de leading track. Wat Tim speelt met zijn drumstokjes zijn slechts de backings. Zanger/gitarist Christian Goyer spuugt demonstratief op de grond begint te zingen. Gitarist Ernest Salaz zet, verlegen de zaal inkijkend, de tweede stem in. De zang is slecht hoorbaar. Boven het volle geluid wat de bandleden met z’n vijven produceren is sowieso slecht uit te komen. En zoals het ware emo betaamt, zijn de muzikanten erg in zichzelf gekeerd. Maar dat is voor het gros van het publiek geen obstakel. Zachtjes knikkenbollen ze mee op de muziek. Als je als Amerikaanse band slechts één optreden in Nederland geeft, heb je al snel het voordeel dat vele fans geconcentreerd op die ene avond komen. Zo ook bij I Love You But I’ve Chosen Darkness. Ruim één derde van het publiek kent de band en zijn tweede en nieuwste album Fear Is On Our Side. Veel liedjes van ILYBICD zijn dan wel nieuw, maar ze klinken als een herhaling van een paar decennia muziek. Vooral de new wave stijl licht er dik bovenop. Het is van het soort waarop je tijdens het dansen naar de grond hoort te kijken alsof je kleingeld hebt laten vallen. Het steeds tussendoor klinkende The Cure basloopje pimpt dat gevoel nog eens op. Al is het basrifje niet zo exact gekopieerd als dat bij vele andere bands het geval is. Het optreden bouwt op van nietszeggend, naar lichte herkenning, naar makkelijk in het gehoor liggend tot compleet Brits. De fans in Rotown krijgen gewoon waar ze om vragen; een concert dat qua geluid vrij dicht bij het laatste album Fear Is On Our Side ligt.Maar als je weet dat deze band in een vers verleden, bij het verschijnen van hun eerste album, werd vergeleken met Joy Division dan blijf je je afvragen wat er gebeurd is in de tussenliggende jaren waarin vervlakking is toegetreden. Dan is er geen klap aan. Als de band het podium verlaten heeft, is de roep om ‘méér’ schamel. I Love You But I’ve Chosen Darkness trekt zich er weinig van aan. Gelukkig komt ILYBICD gewoon terug voor een toegift die Rotown, zeer onverwacht, op zijn grondvesten doet schudden. Gitaren spelen tegen elkaar op. Muzikanten dagen elkaar uit, waarbij zang ontbreekt. En drummer White, die zich overigens gedurende het gehele optreden al de tering speelde, perst zijn overvloed aan energie er nog gelijkmatiger uit. Hopelijk heeft het publiek een kort geheugen en blijft slechts de korte toegift plakken. Maar zelfs over de bisnummers valt nog te zeiken. Want als je, zoals bij de toegiftnummers het geval is, zo naar een climax toespeelt, hoe is het dan mogelijk dat je met een simpele ‘tadum’ eindigt?!? Als je voor de donkerte kiest ga dan all the way en probeer dan geen liedjes te maken die lekker in het gehoor moeten liggen. I Don’t Love You Because I’ve Chosen Darkness.