Pourquoi Me Reveiller opent de zesde Happy Avenue-avond orkestraal en sterk. Pourquoi Me Reveiller is een speeltuin van stijlen. Het ene moment zijn ze qua stijl vergelijkbaar met de ruwe Waterboys, dan past het luchtdicht in het genre jazzrock en een ander ogenblik hebben ze verdomd veel weg van de begeleidingsband van Shirley Bassey. Zanger/pianist/gitarist Muf is de Frank Black van de band, niet alleen door zijn nadrukkelijk aanwezig, maar ook zijn postuur zet die impressie kracht bij. Hij zwaait duidelijk de scepter. Wat meer op de achtergrond, maar muzikaal zeer aanwezig zijn gitarist Nix, viola da gamba speler/zanger Fallus, Inkie op basgitaar en drummer Henno. Voor de gelegenheid is de band uitgebreid met pianiste/zangeres Jessica en zangeres Nathalie. Ondanks hun talent voegen de dames nog weinig toe aan de band. Ze remmen de overige bandleden tijdens hun aanwezigheid op het podium eerder af. Pas als de vrouwen naast de speelvloer staan, speelt Pourquoi Me Reveiller vol overgave en spettert het enthousiasme er vanaf. Dan wordt de grens van braaf liedjes spelen overschreden en heten Pourquoi Me Reveiller je welkom in hun testosteronrijke muzikale begaafdheid. Dan hoor je dat ze in hun achtjarig bestaan behoorlijk wat noten vakkundig gekraakt hebben en waar de ziel en zaligheid in zit, wauwie. Zelf Pourquoi kijken/luisteren kan op Fabchannel. Dan gebeuren er suffe dingen op de Exit playground. Een lekker ding is jarig en wordt met de beste bedoelingen het podium opgetrokken om haar felicitaties en cadeaus in ontvangst te nemen. Geweldig voor een onvergetelijke avond, maar misschien is dat toch meer een toffe actie voor op kantoor. Speedpunk/skatecore-formatie 50 Percent Off vult het podium. (Bas)gitaristen Maarten Bay en Jelle de Vos spelen aangevoerd door drummer Jordy Datema supersnel en retestrak. Onnavolgbaar storten ze zich synchroon in de snelle tempowisselingen. Vanaf de aftrap wordt het publiek uitgedaagd om uit je dak te gaan. In den beginne, tijdens openingsnummer Violence, heeft zanger Martin van Briemen het vocaal tussendoor skaten nog niet helemaal onder controle. Maar bij opvolger Why grunt Martin de voorgaande misser naar de vergetelheid. De meepogoënde zanger roept het publiek op om met hen "uit het dakkie te gaan". Helaas hebben jonge bandjes, 50 Percent Off bestaat sinds 2004, vaak de makke eerst door kritische oren te worden getart. En waar hij eigenlijk bij het stagediven een tapijtje aan vangers uit het publiek had verdiend, stonden nu, op een paar pogoërs na, aandachtige luisteraars. 50 Percent Off heeft veel in huis. Met een dikke, harde kop steekt 50 Percent Off boven vele bands in dit genre uit. Deze avond maken 50 Percent Off duidelijk dat ze klaar zijn om in de hoogste regionen te spelen. En als optredens zich terecht zullen gaan vermeervoudigen zal zanger Martin zich het overschreeuwen wat minder eigen moeten maken. Grunten en zingen gaat hem net zo goed af, misschien nog wel beter, als hij zijn stembanden niet tot een maximaal aantal decibellen tart. Voor volume zijn microfoons afdoende. 24 augustus spelen ze, samen met Bouncing Souls, in Bibelot Dordrecht. Het podium wordt startklaar gemaakt voor Mucho Maestro. 3VOOR12/Rotterdam zoekt 50-drummer Jordy Datema op die de verkoeling van buiten zich laat welgevallen. 3VOOR12/Rotterdam: "Je had er een lekker strak, snel tempo inzitten." Datema: "De snelheid roep ik ook wel over mezelf af. Ik ben behoorlijk betrokken bij het schrijven van de nummers". 3VOOR12/Rotterdam: "50 Percent Off heeft minder optredens dan we van jullie speelkwaliteit verwacht hadden." Jordy: "Ja, dat komt ook doordat ik met Phaedrialist, een emorockband waarin ik in speel, in augustus de studio in ga om een volledig album op te nemen." Met posters op de Exitmuren, die groter zijn dan de Happy Avenue-vlag zelf, is Mucho Maestro al voor hun optreden volop aanwezig. Festivalorganisator Sander Carree vat even samen hoe de wave/hoempapop van de band klinkt: "Eén-twee-drie-één-twee-drie". En meer bandleden heeft de band ook niet. Zanger Mike speelt flying V gitaar, zanger Jan-Jaap electro staafcontrabas (beiden ex-Koffiedik) en drummer Guido doet de backings. Toch blijkt dat hun muziek niet zo kort door de bocht samen te vatten is. Mucho Maestro zou het komisch klein orkest van Kate Bush kunnen zijn, of The Blackriders van Tom Waits. De frontmannen Mike Michels en Jan-Jaap Tanis zijn een theatraal duo. Al zijn hun teksten vooral vermakelijk, muzikaal gaan ze een grote stap verder. De onverwachte muzikale connecties die Mucho Maestro maakt zijn soms verbluffend; een goed gecollageerde random van een muziekencyclopedie. Hun ruige vocalen ontdoen hun humor van zijn flauwe rand. Soms evenaren Mike en Jan-Jaap de twee stemmige nummers van The Golden Earing. Mike houdt ervan om in de belangstelling te staan. Hij gedijt goed bij de op hem gerichte blikken. Het is dan ook een zware opgave je ogen van deze prettige dominantor af te houden. En als je dan ook nog, zoals Mike, prima speelt dan heeft het podium een rechtmatige eigenaar gevonden. Jan-Jaap brengt met zijn grappige inbreng de band meer op de aarde die ze bespelen. Het tijdschema barst uit z'n voegen. Terwijl een groot deel van het publiek snakt naar de agressie van Fist Of Fury loopt 3VOOR12/Rotterdam achter de drie Mucho Maestro's aan: "Gaan er op korte termijn nog interessante dingen gebeuren?" Niet alleen op het podium, maar ook tijdens interviews, vullen de twee frontmannen elkaar goed aan: "Mucho Maestro bestaat pas sinds eind januari dit jaar. In die tijd hebben we tien keer opgetreden. We komen net uit de studio. In een recordtijd van tien uur stond de demo erop. De sfeer was zo relaxt en het ging zo cool, dat we de zestien uur die we ervoor uitgetrokken hadden, helemaal niet hebben gebruikt. Nu moeten we hem alleen nog afmixen. En dan zien we wel hoe erop gereageerd wordt. Momenteel is het qua optredens even zomerstop. Kunnen we in alle rust liedjes schrijven. Daar hebben we echt zin in." Jan-Jaap: "We spelen al zes jaar samen. We hadden een tussenstop van anderhalf jaar, waarin we het samenspelen hartvochtig gemist hebben." Van te voren worden de bandleden door een oplettende fan erop geattendeerd dat het Exitplafond nogal laag is om te stagediven. De band Fist Of Fury, voorheen Down To Earth, won eind 2005 de Band Blast. Ze maken agressieve old school hardcore, waarop met alcoholische spierverslappers hard maar minder sierlijk op te pogoën valt dan in de gelijknamige Bruce Lee-film te zien is. Ze doen denken aan Belgium Associality die haar humor ingeruild heeft voor blinde woede. Ze zijn nog bezig met de voorbereidingen van hun album All For Nothing. Aan hun spel is ook wel te horen dat ze vaak samen spelen. Strak, hard en op een hoge pit, zodat woede z'n kookpunt spoedig zal bereiken. Tuuuuuuuuuuuut. En toen was het de beurt aan de surprise act van de avond, de Utrechtse Lushus. Jammer genoeg was de zaal nog maar voor driekwart gevuld. Het wachten van het nog aanwezige publiek werd echter rijkelijk beloond. Twee uitdagend geklede dames gewapend met twee basgitaren en een mannelijke drummer met hoge hoed. Of hij zijn drumkunsten uit die hoge hoed tovert ...., indrukwekkend is het in ieder geval wel. Lushus staat bekend als een punkband, ze zijn echter veel meer dan dat, het punkgehalte vertaalt zich vooral in hun muzikale vrijheid. Hokjesgeest? Lushus heeft er schijt aan. Lushus trakteert op dada achtige stemexperimenten in het Duits en Engels, melodieuze en pompende baspartijen gecombineerd met enorm groovy dansbare beats. De ene keer stampende punkbeats dan weer een salsa dan weer een reggae. Ook de podiumpresentatie is indrukwekkend, de lushus meiden staan als een huis en kijken het publiek recht in de ogen als ze met een simpel handgebaar laten zien hoe de opgelopen geilheid thuis opgelost kan worden. Als de drummer zich aan een stukje opera waagt is het publiek definitief om. Er wordt stevig gedanst en genoten. Lushus sluit deze happy avenue af met hun "take off your head" met het aanstekelijke "ich bin so allein, ich mochte gerne bei dir sein". Het publiek schreeuwt om meer, meer. Meer ja! Dj Thrasher draaide de avond naar een knallend einde met zijn recht door zee drum&bass. Het nog aanwezige publiek bleef nog maar eens lekker hangen en had blijkbaar geen last meer van de hitte want gedanst werd er in de Exit. Het gaf aan dat zowel Thrasher als Happy Avenue ook elders dan in Nighttown wel een feestje kunnen bouwen...