Harry Merry en Ricky de Sire komen van Mars

En Larkin Grimm van Venus?

Job den Dulk, ,

Het was weer een mooi trio artiesten dat afgelopen zaterdag een Live In Your Living Room concert gaf. De één nog gekker dan de ander, maar desalniettemin een boeiende avond waar we konden genieten van de Nederlandstalige liedjes van Ricky de Sire, de Roland E-5 composities from outer space van Harry Merry en de transcendentale folk zangeres Larkin Grimm.

En Larkin Grimm van Venus?

Als we de huiskamer binnenkomen bij Ronald van den Berg staat Harry Merry lekker te pielen met zijn geluid. Vanavond is er zowaar een microfoon aanwezig, iets wat ik nog niet eerder heb meegemaakt bij een Live In Your Living Room concert, maar het zal wel nodig zijn om over zijn keyboardliedjes nog verstaanbaar te blijven. Het is weer lekker druk in de huiskamer als Ricky de Sire de avond mag openen. Met ontbloot bovenlijf en een Axl Rose doekje om zijn arm maakt hij ons nieuwsgierig. Samen met een wat oudere gitarist speelt hij liedjes die wat krakkemikkig overkomen, maar wel met veel overtuiging worden gespeelt. Zo overtuigend dat hij meerdere malen het publiek inloopt om plotseling in je gezicht te zingen. Een beetje onwennig, maar uiteindelijk wel leuk. Ricky neemt in zijn teksten geen blad voor de mond, ik vang zinnen op in de trant van "ik zit in een kut van een lijk maar ze heeft een zak over de kop, ik vind het verspilling van zaad". Ok Ricky, share your feelings tonight. Moet we hier nou om lachen, zoals sommige bezoekers doen of brengt Ricky met opzet dit soort teksten zo serieus? Dat blijft tot het einde van het concert eigenlijk de vraag. Tussen de nummers door is het gestuntel met de techniek (het microfoon- en gitaarsnoer trekt hij regelmatig uit de versterker) en de communicatie tussen Ricky en zijn gitarist erg aandoenlijk. Meerdere keren vraagt de gitarist, "hoe ging die riff van dat nummer ook al weer"? en dan zingt Ricky het voor, waarna hij het precies naspeelt. En dan Rotterdams meest onbegrepen artiest: Harry Merry. De bio zegt het treffend: hey, love it or hate it! In zijn altijd glad gestreken matrozenpakje komt hij het podium op. Voor de die-hard fans in de zaal is alleen het 'hallo' zeggen door Harry al genoeg om in lachen uit te barsten. Gelukkig houdt Harry van al die aandacht en lacht hij gezellig met je mee. Zijn Roland keyboard download vandaag een beetje traag wat we meerdere keren van hem te horen krijgen. Vanaf noot één is het natuurlijk weer knallen geblazen, want aan dynamiek en sfeer opbouw doet Harry gewoon niet. En voor liedjes korter dan vijf minuten ben je helemaal aan het verkeerde adres. Voor rare songstructuren, weirde lang vergeten geluiden en vooral heel veel dissonanten is Harry dan weer wel te porren. En hij komt er ver mee, zoals zijn tours door Amerika en Europa in 2005 bewijzen. Het mooiste is toch altijd de reactie van het publiek op Harry Merry: een vluchtige blik langs al de bezoekers levert mooie gezichtsuitdrukkingen op: sommige mensen liggen helemaal in een deuk, andere mensen generen zich en weer anderen kijken net zo moeilijk als pak m beet de songstructuren van Harry zelf. Na de pauze speelt hij zijn enige echte hit: Moody Busdriver. Het verhaal achter de song hebben we al vaak gehoord, maar deze keer vertelt Harry het in het Engels, waarschijnlijk omdat Larkin Grimm uit Amerika komt. Tijdens het nummer vraag ik me af hoe vaak Harry het refrein herhaalt; normaal wordt een refrein in de gemiddelde Top-40 song drie keer herhaald, bij Harry Merry mag je dat aantal gerust met drie vermenigvuldigen. But hey, I love it! Larkin Grimm is een beetje de vreemde eend in de bijt vanavond, al is dat moeilijk voor te stellen in vergelijking met bovengenoemde heren. Toch brengt ze een heel ander slag muziek: een soort Americana moeras folk, met Engelachtige vocalen die soms wat weg hebben van Kate Bush, Tori Amos of zelfs Bjork. In ieder geval weet ze de juiste snaar te raken, is het niet op haar gitaar dan wel op haar traditionele Amerikaanse instrument, de Dulcimer. Haar liedjes zijn heel repetitief waardoor menig bezoeker in een soort van trance raakt, zeker tijdens haar set na de pauze, als ze bijna alle lichten in de kamer heeft uitgedaan. Soms zijn haar liedjes heel donker qua tekst en wordt je meegesleurd in haar droomwereld waarin vreemde wezens leven, in het bos of in een of ander moeras in een zuidelijke staat van Amerika. Een intense beleving. Maar er is tussen de nummers door ook plaats voor een grapje, zo stelt ze voor dat de Nederlanders, omdat ze zo lang zijn, weer als Vikingen de wereld moeten veroveren, want dat is beter dan hoe Amerika het nu doet. Het publiek is het hier uiteraard mee eens . "But don't blame me" zegt Larkin over het beleid van haar land. Na haar toegift komen we langzaam weer in de bewoonde wereld terecht, vooral als we naar buiten lopen en het nog steeds als min tien voelt. Ik had nog wel even in die Grimm-ige trance willen blijven...