De nacht is nog erg jong als The Jizzkids hun instrumenten van de grond rapen, de drumstokjes ter hand nemen en de microfoons neerzetten en er nog niet al te veel gepeupel in de zaal rondloopt. Desalniettemin begint de band met veel enthousiasme. Zoveel enthousiasme dat de eerste drie nummers voorbijschieten terwijl wij, Statler en Waldorf, nog rustig en onbezonnen aan onze ijsthee stonden te lurken ons afvragend welk onverlaat onze rust verstoorde. De geluidsman heeft klaarblijkelijk zijn dag niet, want Kevin Aper is onverstaanbaar en de gitaren waren één groot vacuüm. Na drie nummers is het allemaal redelijk bijgetrokken. Pas dan valt het op dat, ondanks dat dit het eerste optreden is van deze band, voor 50% bestaande uit The Apers en 50% uit The Accelerators, er vooraan een hele zooi mensen staan mee te brullen terwijl wij ons vanaf onze balkonplaatsen nog steeds aan het afvragen zijn wat er nou in vredesnaam gezongen wordt. Wie een volledige Apers rip-off verwachtte kwam bedrogen uit. Natuurlijk blijft het 1,2,3,4 punk, edoch op een veel rapper – soms te rap voor de drummer – tempo met wel de catchy zanglijntjes, maar niet het standaard poppy ritme, oftewel tegen het Ramones idee aan. Pas bij de laatste twee nummers – covers van The Queers – gaat het tempo omlaag, wordt alles verstaanbaar en lijkt het alsof de band zelf ook wat tot rust komt. Hopelijk voor de punk-rock liefhebbers vinden deze echte Jizzkids nog eens de tijd en plaats om in de buurt een optreden te verzorgen en anders zul je het moeten doen met The Apers en The Accelerators , waar overigens ook niets mis mee is. Van 300 BPM flitsen we naar 180 BPM met de band Even In Blackouts en hun “akoestische” punk-rock. Het was een welkome afwisseling na al dat geweld eens een zangeres op het podium te zien. Liz Eldredge heeft een vriendelijk en casual voorkomen maar een ijzige blik. Bijzonder mooi is ze niet, maar ze heeft wel wat. Blikvanger binnen de band is John “Jugghead” Pierson (Screeching Weasel). Het duurt niet lang voordat we snappen waar deze gitarist zijn bijnaam aan heeft verdiend, namelijk: de podiumpresentatie die nogal vreemd te noemen is. Zijn lichaamshouding is sterk gebogen, onnatuurlijk en geforceerd maar zijn gitaarspel is enorm energiek. Net als bij Jizzkids is de zang slecht te verstaan in de zaal en van de voor deze band zo karakteristieke akoestische gitaar blijft weinig subtiliteit over. De folk invloed is echter wel duidelijk terug te horen in de vormschemaatjes en melodietjes. De band blinkt uit in de loepzuivere, driestemmige samenzang en er is duidelijk sprake van spelplezier bij de bandleden. Het is ook een genot om de covers “Knowledge” (Operation Ivy) en “One Fine Day” (The Chiffons) te horen. Het eigen werk daarentegen is een beetje langdradig. Zo tegen het einde van de show laat Liz horen dat ze ook kan blèren als Christina Aguilera, deze moeite had ze wat ons, Statler & Waldorf, betreft niet hoeven doen. Al met al stak het geheel prima in elkaar en moge het duidelijk zijn dat dit een band met veel (t)oerervaring is! Het is uiteindelijk een avond gebleven met niet al te veel klandizie, misschien had de entreeprijs daar wel iets mee te maken. Acht euro voor twee bands is nog steeds een boel geld als er zoveel andere goedkopere alternatieven in Rotterdam te vinden zijn. Als we onze spullen bijeen rapen om de zaal te verlaten kijken we nog even achterom en zien we dat alles nog heel is…de punk is niet meer wat het geweest is.