Terwijl de dj's van Kink FM vanuit het Waterfront café hun radioprogramma verzorgden, speelden in de zaal drie jonge bands in het kader van de Dommelsch Live XS Locals Only! on tour. Er leek weinig coördinatie te bestaan tussen café en zaal. Helaas was er geen speel- of tijdschema opgehangen, waardoor het enigzins onduidelijk was wie en hoe laat zouden spelen. Rond half 10 openden de Amsterdamse Melomanics de avond. De in strakke rode pakken gestoken heren kregen meteen de dansers op hun hand. Dat kan ook haast niet anders, want hun met hun door gitaar opgezweepte electrofunk waarvan de vieze bastonen letterlijk door je schoenzolen naar boven trillen, werkt enorm op de dansspieren. Een soort Goldfrapp met ballen. De aanstekelijke podiumpresentatie van het trio deed de rest. Met name toetsenist Jeroen Joosten zet een soms maniakale electronica-wizard neer. En deze band is cool. Wie AC/DC's Thunderstruck kan laten klinken als 'Daft Punk on speed' moet lef hebben. Na een iets te lange pauze, waarin een deel van de bezoekers al afhaakte, mocht het Friese Melanocaster aan de bak. Het leek veelbelovend. Voor het optreden stonden een paar glimmende, mooie gitaren en zo'n geinig Paul McCartney basje op het toneel te wachten. Jammergenoeg wist de band, ondanks een enthousiaste podiumpresentatie de verwachtingen niet waar te maken. De stevige poprock met lichtelijk aan de Stereophonics refererende zang was slechts op spaarzame momenten opzwepend of intrigerend. Wat is het nut van drie mooie gitaren als het enige geluid wat eruit komt een soort hakketak rock'n'roll-brij is? Het publiek reageerde lauwtjes, waarop de zanger aankondigde dat er best geklapt mocht worden. Altijd een zwaktebod. Pas in het voorlaatste nummer 'Sudan' werd buiten het stramien getreden met synthesizer klanken en eindelijk een mooi, open, twinkelend gitaargeluid. Jammer. Wederom zette de dj z'n plaatjes op. De meeste bezoekers taaiden af of gingen naar het café. Silence Is Sexy, winnaars van de Grote Prijs van Nederland, stonden vervolgens voor een zo goed als lege zaal. Het leek wel een privé-concert. Dit weerhield de band er niet van om een stevige en gloedvolle show neer te zetten zoals we van hen gewend zijn. Gitarist Pim van de Werken liet zien dat je al springend en dansend uit slechts één gitaar zowel met je blote vingers als met een staalborstel de meest wonderlijke geluiden kunt toveren. Juist deze geluiden en het drijvende basspel van Barry Spooren, die gewapend met zijn bas als automatisch geweer over het podium hoekt, ondersteunen de melodieuze zang. Silence Is Sexy wordt – mede door hun in zwart gehulde verschijning en het tappen uit de bron van de jaren tachtig - vaak op een hoop gegooid met bands als Interpol of Editors, wat het des te wranger maakt dat de laatsten afgelopen weekend in een afgeladen Paradiso speelden en deze veel oorspronkelijker band Rotterdammers blijkbaar niet van hun luie krent kan krijgen. Maar dat maakte niet uit. Silence is Sexy heeft klasse en professionaliteit genoeg om hier bovenuit te stijgen. Ze kwamen, zagen en maakten hun punt. Punt.