Defuse en Caneyescrew in Exit

Avond van de freakende bassisten

Nico Beemster, ,

Club Exit geeft bands de ruimte op te treden. Elke donderdag programmeert de zaal 2 relatief onbekende bands op de “Breaking band night”. Deze avond maken 2 crossover bands hun opwachting: het overtuigende Defuse en een zwabberend Caneyescrew.

Avond van de freakende bassisten

Ik heb het al eerder geroepen: Exit is een hele leuke tent! Helaas, elke keer als ik er binnenstap lijkt het wel alsof ik één van de weinigen ben die van het bestaan van deze gelegenheid op de hoogte is.. Deze avond is dat niet anders, met hooguit 20 man publiek. Bij deze een oproep: elke donderdagavond 2 bands in Exit, gratis entree, stukken leuker dan thuis voor de buis zitten toch! Ter zake. Als eerste betreedt Defuse het podium. Het eerste wat mij opvalt is dat de band, ondanks de weinige optredens die ze sinds de oprichting in 2001 hebben gedaan, zeer ontspannen op het podium staat en als een geoliede machine een strakke set neer weet te zetten. Een strakke, groovende drummer, een gedoseerd freakende bassist die zich een ongeluk slapt en tapt, een smaakvolle gitarist en een veelzijdige zanger die zowel over een mooie cleane stem, een schreeuw en scream beschikt. Een heerlijke combinatie! De podiumpresentatie is dik in orde. Vooral gitarist Erwin valt positief op. Vanaf vrijwel de eerste noot lijkt hij van plan te zijn zijn gitaar in tweeën te willen breken. Knap hoe hij zo ongelooflijk los kan gaan, en toch strak zijn partijen uit zijn gitaar weet te persen. Als deze band er voor zorgt dat ze wat vaker live te zien zijn gaan we zeker meer van Defuse horen! Dus, schiet op met dat debuutalbum en ga optreden tot je er bij neer valt! Afsluiter deze avond is Caneyescrew. “Een band is zo strak als de drummer” is een quote die ik graag aanhaal, want, mijn god, die was op zijn zachtst gezegd niet best (of hij had zijn dag niet, dat kan ook natuurlijk). Dit was het eerste dat mij opviel, wellicht omdat ik zelf ook op potten en pannen mep. Houterig spel, regelmatig volledig naast de groove van de gitaar en bas partijen spelen, onstrak, tenenkrommend gewoon. En, bovenal dodelijk voor de overtuigingskracht van de band. Nu zijn er talloze halfgare bandjes waarin alle bandleden, euhm, ondermaats presteren en dan zou ik er tot op zekere hoogte vrede mee kunnen hebben. In het geval van Caneyescrew vind ik dit echter ontzettend jammer, aangezien de andere bandleden over een bovengemiddelde portie talent beschikken. Absolute sterspeler van de band is de bassist. Geweldige instrumentbeheersing, smaakvolle partijen (het woord “basloopjes” zou zijn spel ernstig tekort doen). Af en toe mag hij wel wat gas terug nemen, maar duidelijk een getalenteerde bassist die met plezier en enthousiasme speelt. De zanger beschikt over zowel een krachte cleane stem als een diepe grunt en een ijselijke scream. Wapens die hij uitstekend weet te benutten. Minpunt echter is zijn podiumpresentatie. De zanger gedraagt zich iets té als Bekende Rockgod, wat natuurlijk nergens op slaat als je in een klein zaaltje voor 15 man staat te spelen. Zo kom je behoorlijk pretentieus over. Leren doseren is wederom het toverwoord. Ook erger ik me mateloos aan zijn aankondigingen in gemengd Engels en Nederlands. “The next song gaat over”, sja, dat klinkt echt niet.. Ik zou zeggen: schop die drummer op les, sluit hem een paar maanden op in een oefenruimte, wellicht gaat het dan beter. Zijn spelniveau sluit namelijk totaal niet aan op dat van de overige bandleden, waardoor hij het geheel (gruwelijk) omlaag haalt. Of zoek gewoon een vette drummer, dat is misschien wel zo makkelijk. Tot slot: het zijn wel rocksterren natuurlijk, dus misschien waren ze allemaal wel apelazerus. In dat geval wil ik de band graag een keer nuchter aan het werk zien ;)