Al twee dagen volgen we het Numoonfest tot diep in de nacht. Toch is dit geen uitputtingstocht want Numoon biedt genoeg rustmomenten, als de muziek even te veel is, pak je toch even een film in één van de filmzalen. Monsieur Dubois is de eerste act die we zien in de grote zaal. De Rotterdamse jazzmannen maken een opzwepende variant van jazz, en af en toe heeft het ook iets loungerigs, maar op een hele positieve manier. Vanavond speelt er een hele speciale gast mee, niemand minder dan Joe Bowie (Defunkt) heeft zich op trombone en zang bij de band gevoegd. De charmante verschijning en de zoete stem van Bowie geeft een apart tintje aan de muziek van Monsieur Dubois, het maakt het net iets wereldser en internationaler, al is hij wel moeilijk te horen en leest hij regelmatig van blad (het is dan ook voornamelijk nieuw repertoire verkondigt de saxofonist). Maarten Meddens, op fender rhodes zit heerlijk te spelen en ook Udo Demandt op percussie voegt zeer subtiele elementen toe. Een super optreden dat het eigenlijk vooral moet hebben van de energieke nummers aan het begin van de set. Ik ben wel benieuwd naar de verdere samenwerking tussen de band en Bowie... Leslie Nielsen oefende tijdenlang bij uw recensent om de hoek dus de muziek is zeer bekend. Ook was deze Rotterdamse band vaak in Dizzy te zien en tijdens de Museumnacht. Vandaag dan in het café met een nieuwe gitarist en gehuld in golfbroeken. Het drietal bestaande uit hammond, drums en gitaar kan makkelijk een show alleen aan, vandaag worden ze echter ondersteund door zangeres Shurma (Tasha's World, Jagged Soul) en twee blazers. Leslie Nielsen maakt keiharde funk waarbij vooral de drummer altijd helemaal tot het naatje gaat. De nieuwe gitarist heeft een heerlijk funky geluid en toch ook rootsy klinkt. Zoals altijd wordt het een feestje en mag er gedanst worden, wat we dan ook massaal doen! De Belgische band Briskey is een zeer aangename verrassing in één van de kleinere zalen van Lantaren/Venster. Een ongewone combi van een trompettist, een bas bariton saxofonist, een zangeres, een knoppenman, een drummer en een contrabassist. Het klinkt allemaal heel organisch maar toch ook digitaal en dansbaar door het gebruik van samples. De drumsound is werkelijk fantastisch en er zit een enorme drive in het geheel. Niet in de laatste plaats door het stuwende laag van de enorme sax (zie foto). Al weer een origineel pareltje binnen de programmering. De zangeres is overigens de enige Nederlandse, en blijkt ook nog eens voor het eerst in haar thuisstad Rotterdam op te treden. Nog even Big Boy Caprice checken in de grote zaal. Vorig jaar zong hij al mee op Numoonfest, toen met Track Addicts. Caprice doet het erg goed, vooral in Frankrijk, waar hij "La Nouvelle Voix Soul/R&B" wordt genoemd. De posters die er hangen zijn dan ook in het Frans. Zijn enorme live band knalt volop, met als stuwende kracht Rotterdammer Gregory Pataka op de drums (Tasha's World). Caprice zelf heeft een beetje een air om zich heen, zo van ik doe het wel even. Dit komt zijn performance niet ten goede, hij lijkt zich er te makkelijk van af te maken. Zijn band is eigenlijk interessanter om naar te kijken... In het café wordt wel keihard gewerkt door Sono. Het Rotterdamse project van DJ André Dadi (Club Waas, Witte Aap) ontstond tijdens een jamsessie in Club Waas, toen Rotterdamse profs als Michel van Schie op bass en Ronald Kool op toetsen meespeelden met zijn beats. Er wordt heerlijk gefunkt waarbij het bassspel van van Schie er echt uitspringt, wat kan deze man grooven! Niet voor niets speelt hij bass bij Anouk en geeft hij les op de Popafdeling van het Conservatorium in Rotterdam. Er wordt dan ook lekker gedanst en het lijkt alsof de band eeuwig door kan jammen. State Of Monc gaf vorig jaar een optreden in de grote zaal maar pakt het dit jaar kleiner aan met een speciaal silent disco optreden, met een koptelefoon dus. Een deel van de Rotterdamse band speeld ook in Monsieur Dubois, zoals toetsenist Maarten Meddens. Helaas is Kasper Kalf er op contrabass niet bij terwijl hij een supertoevoeging is bij de beats van Hielke Praagman. Het optreden komt traag op gang al wordt er wel zeer subtiel gemusiceerd, de blazersectie lijkt bijna in trance. Met een koptelefoon is ook de luisterervaring totaal anders. Ik moet eerlijk bekennen toch een beetje in te kakken bij een dergelijk soort optreden, het klinkt allemaal super maar ik luister dan liever een cd. Wellicht gaat het later nog los bij State Of Monc maar we besluiten nog even te kijken bij Ceux Qui Marchent Debout (CQMD) uit Frankrijk. En alweer stuiten we op een buitensporig groot blaasinstrument (zie foto), een sausofoon. Ook hier een aparte combi van elektronische drums, een banjo, de sausofoon en nog wat blazers. Bij deze band gaat het dan ook alle kanten op, van fanfare tot breakbeats. Het publiek is een beetje onthutst maar staat er open voor, zodat ook wij voldaan naar huis gaan na een fantastisch weekend dansen, bandjes en films kijken. Volgend jaar hopelijk weer!