Er zijn zat redenen te bedenken om eens naar een L.I.Y.L. te komen;
je komt nog eens ergens
je hoort (beter) wat de bands nu eigenlijk echt kunnen
je kan een babbeltje maken met de artiesten
de kwaliteit van de acts is doorgaans goed.
Dit laatste puntje kon ik bij deze aflevering echter niet beamen na het horen van The Ian Fays (wie dat ook moge zijn). Ondanks hun goede bedoelingen konden deze drie Amerikaanse zusjes mij niet overtuigen. Belangrijkste oorzaak hiervan was echter niet zozeer de muziek maar wel de onversterkte zang die wellicht net de oren van de dames zelf bereikten. Ander minpuntje was dat een van de dames nauwelijks een bijdrage leverde en als ze dan eens op een triangel sloeg was dat ook nog eens uit de maat… een nachtmerrie van menig muzikant? Hopelijk klonk hun optreden in de Exit die avond beter maar voor mij was het geen reden om de tocht richting centrum te ondernemen.
De White Sands deden het stukken beter. Een stel prima (doorleefde) muzikanten die duidelijk wisten waar ze mee bezig waren. De mannen speelden vrij trage meeslepende songs met een zeer prettige combinatie van stagepiano,mondharmonica, zang en drums, later nog aangevuld met een heuse contrabas. De meerstemmigheid was erg goed mede door het Neil Young-achtige stemgeluid van de toetenist/bassist. Hun promo die overigens gratis te verkrijgen was klinkt iets minder intiem met veel galm maar is voor de liefhebber van traditionele blank-amerikaanse muziek toch prima te verteren.
En dan was er El Pino met zijn (wat weinige) Volunteers. Enkel drie gitaristen, waarvan een bas, deden mij versteld staan van wat deze gasten eigenlijk kunnen. Dat een stel jonge honden zo zuiver driestemmig kunnen zingen en ook nog eens zeer volwassen songs kunnen schrijven was mij nog nooit zo duidelijk geworden. Ook de harmonie die ontstond tussen de gitaren was verbluffend. De solo’s van B. Bender werden gespeeld alsof het een versterkt instrument betrof en de jongens hadden er duidelijk zin in. Dit bleek wel toen Pino en consorten bij aanvang van de tweede set in de kledij van hun gastheer verschenen…..
Dus voor al die pappa’s die toch zonodig weer The Eagles moesten stemmen tijdens de top 2000, laat ze eens kennis maken met El Pino & The Volunteers. Het is wellicht de vergelijking niet waard maar pa gaat het zeker goed vinden. Wellicht een ideetje voor de kerst? Heeft ma gelijk ook wat.
Ian Fays, White Sands en El Pino in overvolle huiskamer
Live in your livingroom ergens in Rotterdam
Voor zowel liefhebbers van zowel intieme concerten als voor liefhebbers van Amerikaanse roots-muziek moet Live in your livingroom inmiddels wel een bekend gegeven zijn. Wie naar deze editie had gekomen had weer kunnen genieten van enkele meer en minder vertrouwde gasten van dit aansprekende initiatief…..