Zaal Exit is voor meer dan de helft gevuld. Zonder de nieuw aangebouwde zaalruimte zou het volle bak zijn geweest. Aan het relaxte, leuke, er op los kletsende publiek, is niks te merken. De sfeer voor een tof avondje zit erin. Toch is het ook een spannende avond. Op het podium zal zowel een debuterende band, als een afscheid nemende band spelen. De drie maanden geleden opgerichte band Friendly Fire debuteert deze avond. Wat met hun instrumentale intronummer de emorock kant op lijkt te gaan, draait uit op een kontje kets met bands als Tröckener Kecks met grunge invloeden. De tijd is wel weer rijp voor dit genre; een sleazy tegenhanger van het tegenwoordig alom vertegenwoordigde americana. Na twee nummers zijn de zenuwen gesmolten en klinkt de band super. “The F word is still the best”: zingt leadzanger Niels. Dat kan dan wel zo zijn. Maar niet als het om een omschrijven voor de muziek van Friendly Fire gaat. Naast vier verschrikkelijk talentvolle muzikanten, zijn in de band ook drie prima vocalisten vertegenwoordigd. Lieten eerder dit optreden vooral Brits ‘laddish’ klinkende Niels, en soms schoon Amerikaans klinkende Rick hun virtuoze stemmen horen. Op verrassende wijze doet bassist Joop er nog een schep bovenop. Zijn introverte gitaarspel en zang duwen, het hele nummer lang, een enorme droge brok in je keel. Joop’s ziel ligt bloot op de planken. De woorden “I’m pretty sure it’s not for a while” blijven nog lang na het nummer hangen, evenals de getergde gezichtsuitdrukking van de bassist/zanger. Voor het enthousiast reagerende publiek spelen ze nog één toegift. Zoals alle nummers, wederom één uit eigen repertoire, wat er bij de muzikanten lekker inzit. Flux galmen de “wah wah’s” door het rokerige concerthol. Friendly Fire is nog niet perfect, maar over het algemeen genomen is de jonge band uitzonderlijk goed. En al behoeft It’s So Hard nog een fikse schaafbeurt in de oefenruimte, in het korte bestaan hebben zij van Friendly Fire een verbluffend repertoire opgebouwd. Nieuwsgierig klamp ik de leden van groeidiamant Friendly Fire aan voor een gesprek. 3VOOR12/Rotterdam: “Zitten/zaten jullie nog in andere bands?” Bassist/gitarist/zanger Joop c.q. 13: “Niels c.q. Mr Point komt uit garageband Low Point Drains, ik speel in crustpunk band Jesus Cröst en drummer Hans (HH) heeft in verschillende funkbands gezeten.” 3V12/R: “Waar liggen de wortels?” Gitarist/zanger Rick c.q. Falta: “Hellevoetsluis”, waar Niels aan toevoegt: “maar nu allemaal woonachtig in Rotterdam.” En dan nu de letterlijke en figuurlijke afsluiter Barry Jive. De helft van het publiek heeft Exit al verlaten. De aankondiging van zangeres Yvette en drummer/zangeres Esther: “de laatste keer Barry Jive”, klinkt bijna als een opluchting. De naam Barry Jive is eindig, al gaan Yvette, Esther en bassist Danny in een nog nader te benoemen band samen door. Aan teamverlater, gitarist Buddy de taak om het eerste nummer te starten. Met zijn flexibele vingers strijkt hij op gemakkelijke wijze een mix van funk en een snufje reggae uit de snaren. Het is te gezellig in de Exit. De gesprekstof loopt qua decibellen hoger op dan de slecht afgestelde microfoons van Yvette en Esther. Dat leidt wat af, al hebben Buddy, Danny en Esther er minder last van dan leadzangeres Yvette. De korte nummers vliegen voorbij. Maar daar heeft Yv een oplossing voor. Tijdens Things Never Happen For A Reason, springt van het podium af en voegt zich al zingend tussen vrienden in het publiek. Na een nummer dat na anderhalf jaar bestaan al een gouden ouwe wordt genoemd, worden de vele ex-bandleden die Barry Jive verlaten hebben, nog eens genoemd, op één die op minder vriendelijke wijze van de band is losgekomen na. De duozang tijdens To Lazy is oké, en het daaropvolgende instrumentale intermezzo spelen de muzikanten als een soepel lopende machine. Buddy speelt de sterren van de hemel. Alleen al vanwege de weergaloze wijze waarop Buddy bluesrock met een flirt naar de Jimi’s Hendrix en Page speelt, zou hij een eigen band van gelijk kaliber verdienen. Zelfs snelle, moeilijkere gitaarakkoorden zien er bij deze jonge gitarist relaxed uit. Esther stapt weg achter het drumstel en loopt in sexy confectie haar nieuwe zilveren hakschoenen in aan de rand van het podium. Geil zeurderig zingt ze het laatste nummer Barry Jive. Geroezemoes verstomt. Lodderig kijkt ze de zaal in, de vrouw achter de vele liedjes van Barry Jive. En met de woorden: “dit was Barry Jive, bedankt voor het luisteren”, is Barry Jive geschiedenis. De bandleden zitten met een onbestendig gevoel in de artiestenruimte. Het optreden ging niet vlekkeloos en de mogelijkheden voor de toekomst liggen open. 3VOOR12/Rotterdam: “En wat nu?” Esther: “Ja, we gaan gewoon door. We zijn op zoek naar nieuwe bandleden; een nieuwe gitarist en een toetsenist voor de ‘Snow Patrol’ geluidseffecten. We gaan binnenkort met wat muzikanten de oefenruimte in. Kijken of het klikt.” Yvette: “En als we geen toetsenist kunnen vinden, dan kan ik dat altijd nog doen.” 3V12/R: “En hoe het gaat klinken, zien jullie dan wel.” De mama van de band Esther gaat er even wat rechtop voor in haar stoel zitten. “Nou, ik heb altijd vooral de Barry Jive nummers geschreven. Sinds Yvette erbij is gekomen, schrijft zij mee aan de nummers. Yvette is heel goed in het schrijven van refreinen. Ze zit vol ideeën. Dat willen we wel voort zetten.” Buddy, de vijfde gitarist van Barry Jive, is op zoek naar een passende blues/jazzband. Buddy: “Ik heb nog niks op het oog en zeeën van tijd om te spelen.”