Voor de liefhebbers van het grungetijdperk was het zondagavond goed toeven tijdens de door Rock & Roll Highschool georganiseerde Summer School. The Hands waagden zich aan het repertoire van Melvins en Mono “deed” The Foo Fighters. Geheel in stijl beklommen The Hands het podium van Rotown en gelukkig bleef het niet bij de mooie pakjes en een foute pruik. Wie The Hands een beetje kent zal al gauw denken dat ze bij het coveren van hun idolen de nummers kiezen die het meest lijken op hun eigen repertoire. Vooral het laatste werk van Melvins met veelal snelle en instrumentale stukken is aardig des Hands en lijkt dan een logische keuze. Des te groter is dan de verassing wanneer je overdonderd wordt met nummers als Night Goat en Copache die al gauw een jaar of tien oud zijn. Voor de gelegenheid schuwde Jos Hoevenaars de zang ook niet en je moet toch aardig wat in je mars hebben wil je het gebrul van “The King” kunnen evenaren. De mannen van The Hands zetten werkelijk een dijk van een show neer en de sound was, zij het een cliché in Rotown, een klasse apart. Toch was er wel wat The Hands invloed te merken, namelijk: Weinig woorden, veel geweld. Tevens nog een tipje van The Hands: “Speel gitaar door een basversterker!” Na The Hands werd het tijd voor Mono en wie loopt er onverschillig het podium op? Jos Hoevenaars weer, die nu zijn broer Bart en consorten bij komt staan bij het repertoire van the Foo Fighters. Kozen The Hands nog voor een wisselend repertoire, Mono koos er voor om het gehele album “The Color and the Shape” van A tot Z te spelen. In een zo bekende band als The Foo Fighters coveren schuilt natuurlijk altijd het gevaar van grote kritiek op het “lijkende” stemgeluid van legende Dave Grohl. Zanger Bart slaagt daar wonderwel toch redelijk goed in. Oké, geen exacte kopie (wat geknepener) van de stem maar who cares als de show staat als een huis? En met staan als een huis doel ik dan op zuivere vocalen, strakke timing en een aardig lijkend geluid. Qua sound hadden de twee gitaristen misschien beter van gitaar kunnen wisselen maar het zij ze vergeven. Het gaat te ver om ieder nummer te beschrijven aangezien vrijwel iedereen de cd wel zal kennen dus daar ga ik verder niet op in. Uitblinkers deze avond zijn Wind Up en Everlong ,waar bij laatstgenoemde de goedgevulde zaal compleet uit hun dak ging. Walking after you werd met enkel twee gitaren gespeeld en na de intensiteit van de nummers ervoor was dit een gedurfde doch geslaagde versie. Dat als toegift nog “Big me” en het eigen werk “No can Dance” wordt gespeeld is een leuke verassing. Niet in de laatste plaats voor de band zelf zo lijkt het. En voor de aanwezigen deze avond; Drummer Max is na sluitingstijd nog gevonden achter een stapel versterkers. Conclusie: Ik zal er niet raar van opkijken als over een jaar of 15 er een paar bands opstaan die het repertoire van zowel The Hands als Mono zullen gaan coveren en zolang er op het Noordereiland geen gebouwen van vierhonderd meter of hoger staan wil ik Rotterdam nu officieel de titel Seattle aan de Maas meegeven.