De Basement wil deze nazomeravond maar moeizaam volstromen. De reden is natuurlijk het belachelijk mooie weer waar we eigenlijk al de hele zomer op zitten te wachten, maar voor Electric Eel Shock uit Japan is het toch een beetje zuur. De band werkt keihard deze woensdagavond maar echt meeslepend wil het niet worden. Als gezegd, aan de inzet lag het niet. Waarschijnlijk is de band in Japan een toch wat ander (lees: veel enthousiaster) publiek gewend, want de gebaartjes en de gekke bekken trekkerij van met name de gitarist zijn niet van de lucht. Tel daarbij een opkomst onder de klanken van Sabbaths Iron Man, een later gespeelde eigenzinnige cover van datzelfde nummer, een drummer die naakt optrad – op een sok over z’n geslacht na – en aan iedere hand twee drumstokken had getapet, en last but not least opzwepende eigen nummers en je kunt gewoon spreken van een leuke band. Daarna was het de beurt aan The Dwarves. Deze oude rotten zitten inmiddels alweer 20 jaar in het vak, maar daar was deze avond niets van te merken. Ook de laatste keiharde cd vol met knalharde punk, opzwepende garage en oorverdovende noise The Dwarves Must Die geeft aanleiding genoeg om vanavond het nodige te mogen verwachten. Met het enthousiasme van een stel jonge honden en genoeg goede nummers om een DVD mee te vullen willen de Dwarves er duidelijk het beste van maken. Helaas staat het geluid zo hard, dat de trommelvliezen van de bezoekers op het punt van scheuren stonden en het geluid daardoor ontaardde in een rommelige brij. Gaandeweg werd dat iets beter, maar rommelig bleef het. Het publiek, voornamelijk jonge fans, wist de inzet van de band wel te waarderen. Toch blijft een onvoldaan gevoel hangen. Het had zoveel beter kunnen zijn. Het handelsmerk van de band mag dan wel een oorverdovend volume zijn, maar als je de muziek daardoor niet kan horen klopt er iets niet. Toch?