Donderdagavond 20.30 uur (een ongewoon vroeg tijdstip voor Waterfront) gaven The Lulabelles, met hun typische Stardumb-poppunk, het officiële startschot van Rotterdam Rumble, het driedaagse festijn voor de hardste, snelste en primitiefste vormen van rock-'n-roll. Want wát is er nou leuker dan de grenzen van het menselijke gehoorgestel blootstellen aan extreem muzikaal lawaai, en dat een heel weekeinde lang? Bij The Lulabelles zat de stemming er nog niet helemaal in. De drie gitaardames en drummer deden te weinig hun best om het slapende publiek wakker te schudden. Zelfs een tussendoortje als Manic Monday van The Bangles leverde geen enkele reactie op. Met The Kidnappers kwam de vaart er pas goed in. Met die enorm strakke melodieën en energieke set van onze oosterburen waren we weer helemaal thuis. Alleen het gebrek aan variatie in hun songs en het Duitse accent deden deze snelheidsduivels uiteindelijk toch de das om. Gelukkig waren er nog The Fatals uit Frankrijk. De extreem korte chansons van deze garagelui leken zo uit de oertijd te komen. Een andere band van brulboeien, die een dag later opnieuw de holbewoner in ons naar boven haalde, was het krankzinnige duo Digger & The Pussycats. Dit primitieve duo had men in de grotten van Australië opgedoken. De grappen tussen de songs door waren eigenlijk net zo leuk als de manier waarop ze prehistorische rock-'n-roll opnieuw uitvonden. Daarvoor hadden we onze hoofden al kapot geslagen op de stoere hardrock van The Rawhypnols. De getatoeëerde voorman rende als een dronken bezetene heen en weer op het podium. We werden er duizelig van! In datzelfde uurtje kregen we nog The Apers te verduren, die zoals gewoonlijk loeihard en strak speelden, maar deze keer ook erg voorspelbaar en doodsaai waren om naar te kijken. Nee, dan was de verkleedpartij van Zatopeks eigenlijk veel leuker. De Britten waren uitgedost als de vreselijke Village People. Het was onvermijdelijk dat ze Y.M.C.A. van diezelfde lui speelden. Die hele show fungeerde als een dekmantel voor de rommelig gespeelde Britse punkmuziek. Op de laatste dag speelde Wiseguy hun laatste en waarschijnlijk beste show. Als afscheidscadeau werden ze met liters bier bekogeld. De spaghettivreters van Retarded kregen van ons een zangcursus aangeboden en een enkele reis Italië. Op zaterdagavond waren er ook uitstekende optredens, waaronder van het Amerikaanse Ghetto Ways. Deze band was het ruige broertje van The White Stripes. Ook de wilde rockabilly van openingsact The Four Slicks scoorde een dikke voldoende. We kregen er spontaan een vetkuif van, zongen de rest van de avond 'Wooly Bully' en en ook onze bakkebaarden groeiden enkele centimeters. Volgend jaar weer? Absoluut. Rotterdam Rumble was erg geslaagd. Toch moet vooral het niveau van de Rotterdamse inbreng een stuk omhoog De foto's van donderdag en vrijdag werden gemaakt door Danny Lelieveld, zaterdag liep Daniel Baggerman er rond.