Bazar Curieux: eind goed, al goed

Zoeken in alle hoeken tot in de late uurtjes

Janneke Baken, ,

Omdat ik niet elke dag een flink portie bands zie spelen, had Bazar Curieux al mijn voordeel van de twijfel. En toen programmeur Harry mij het 'Punami Museum' liet zien voordat de zaal open ging... tja, hoe zal ik het zeggen? Ik verwachtte meer gekkigheid dan ik in tijden had gezien...

Zoeken in alle hoeken tot in de late uurtjes

Om half acht sta ik aan de bar in het cafe van Nighttown met het tijsschema van Bazar Curieux in mijn handen. Alexis en Roel schrijven vanavond ook. Het verdelen van de bands gaat snel en op mijn lijstje staan: Syd Matters, Lederhose Lucil, The Chap en Arsenal. Syd Matters speelt als eerste act in het Nighttown theater. Jonathan Morali (aka Syd Matters) is pas 24, maar komt over als een man van in de dertig die al de nodige levenservaring heeft opgedaan. De band speelt alles op het juiste moment en geen noot te veel. De koortjes, de spacy gitaargeluidjes, de toetsen: alles in dienst van het liedje. Na een paar romantische en ingetogen nummers komt er ook wat pit in. De bas en drum zijn strak en subtiel. Met een roseetje en een sigaretje aan een tafeltje bovenin het theater heb ik het prima naar mijn zin en ik denk: deze avond kan al bijna niet meer stuk. De volgende Canadese act speelt in de basement. Haar naam vond ik heel prikkelend: Lederhose Lucil. Het figuurtje wat ik vervolgens op het podium zie staan is eerder lachwekkend. Een meid achter een keyboard gekleed in een Tiroler-outfit. Ik sta helemaal vooraan en kan goed zien hoe ze het publiek bespeeld. Het is duidelijk dat het hier niet gaat om een muzikant maar om een actrice. Ze zingt en lacht en gilt: “Rotterdam, you are the best!”. De nummers zijn melig en onzinnig. Haar act zou een onderdeel van Jiskefet kunnen zijn. Elk nummer zingt ze met een overdreven accent en in drie verschillende talen: Frans, Duits en Engels. De ene keer reggae en dan weer een smartlap. Het optreden wordt nog extra gek doordat iemand uit het publiek graag een Duits liedje wil zingen. Eisberg heet dat liedje. Lucil vindt het prachtig en bijna iedereen heeft een grote glimlach op het gezicht. Niet geschikt voor herhaling want dan is de leukigheid eraf, maar absoluut vermaak van de bovenste plank! Helemaal vrolijk en opgeladen sta ik bij The Chap. Ik moet nodig plassen en krijg de fel begeerde bloemenkrans waarmee je Closet Curieux kan bezoeken. De wc in de basement is omgetoverd tot een bos. Plassen doe je daar tussen bomen en echt (!) gras. The Chap begon en ik stond er helemaal klaar voor. Misschien had ik er wel te veel van verwacht. De nummers kwamen maar niet tot een climax en voor mijn gevoel ontbrak het aan structuur. Tot vier nummers toe ben ik blijven staan vol goeie moed. Vervolgens ben ik tot de conclusie gekomen dat ik de band gewoon niet tof vond en ben ik verder rond gaan lopen.... Als laatste band in de grote zaal speelde Arsenal. Deze Belgen deden hun kunstje fantastisch: strakke en swingende pop/dance. De zangeres was levendig en zong mooi, de zanger was een echt podiumbeest en de band stond als een huis. Jammer dat ik niet van deze muziek houd, maar het grootste deel van het publiek (en af en toe deed ik een pasje mee) stond heerlijk te billenschudden en te springen. De hele set lang moest ik denken aan een liedje. Een liedje wat me deed denken aan voetbal en aan de Skihut. En ja hoor...als allerlaatste nummer speelden ze dat liedje. Het bleek van hun... Toen Arsenal van het podium verdween knalde er dikke electro door de speakers. DJ Thrasher draaide voor de verandering geen drum ’n bass, maar sloot de avond/nacht af met een vette electro-set. Tot vier uur s nachts stond de hele grote zaal vol dansende mensen. Eind goed, al goed.