Het Zweedse vijftal Envelopes mocht na de opwarmers Monica Electronica & Josz LeBon als eerste het podium bestijgen in Nighttown Basement. Na de relatief vrij vroege start van het festival (acht uur is een vroeg begin voor de mensen die tot het einde willen blijven) begint het aardig vol te lopen. De drukte van vorig jaar blijft gelukkig uit. Deze avond geen lange rijen en opstoppingen. Met hun pakkende nummers geeft Envelopes een verzorgd en welgemeend optreden. De muziek en de uitstraling van deze jonge zweden heeft een beetje weg van het geluid van Blur in de beginjaren. Mix dit met de punkstructuur van de Pixies en zwaarmoedigheid van Belle & Sebastian en je hebt populaire britpop uit Scandinavië. Het geluid staat bijzonder prettig afgesteld waardoor de nummers goed tot z’n recht komen. Ook de samenzang ligt prettig in het gehoor. Deze band heeft, zoals opvallend veel bands deze avond, ook mannelijke en vrouwelijke stemmen die elkaar afwisselen. Helaas blijft de dynamiek een beetje achter en lijken de nummers na een tijdje sterk op elkaar. Dit is helaas geen vreemde gewaarwording bij de tegenwoordige populaire Engels georiënteerde muziekstroming. José Gonzalez. Een man. Een gitaar. Gesitueerd op het theaterpodium tussen de microfoons die gebruikt worden bij andere acts. Een aparte ambiance. Het in groten getale opgedraafde publiek krijgt een singer-songwriter te zien die met z’n lange “pianovingers” de gitaar beroert alsof het een aantal instrumenten tegelijk zijn. Hij speelt drum, bas en gitaar op een enkele akoestische gitaar. Denk aan Wijlen Nick Drake die zijn gitaar ook als verlengstuk van zichzelf liet zijn. Het geroezemoes in het veel te drukke theater deert hem weinig. Stoïcijns werkt Gonzalez zijn setlist af. Als laatste nummer speelt hij, evenals begin dit jaar in Rotown (als voorprogramma van Sam Prekop), een cover van Massive Attack: Teardrops. Zeer mooi. Hierna staat hij op, geeft een kleine buiging naar het publiek en maakt zich vliegensvlug uit de voeten. Het was proppen in de theaterzaal. Maar een uur lang José Gonzalez is zelfs te behappen als je op de schoot van je buurman/vrouw zit. The Go! Team Trad aan in een door het MouseTiger DJ Team opgewarmde Nighttown Mainhall. De zeskoppige band maakt een mengelmoes van rammelende gitaarmuziek en toegankelijke pop in een vrolijk jasje. De muzikanten wisselen gedurende het optreden geregeld van instrument, waardoor het optreden vrij rommelig overkomt. Met twee drumstellen en luide samples komt er een muur van geluid over het publiek heen en zangeres Ninja probeert al schreeuwend boven muziek uit te komen. Wat haar stem niet ten goede komt. En het geluid in de grote zaal al helemaal niet. Door het harde volume kun je niet altijd herleiden wie welk geluid produceert. Jammer. Maar wel goed voor de afname van de 3voor12 oordoppen die je bij de toiletten kon krijgen! Al met al blijft dit een leuk festival waar genoeg nieuw talent te ontdekken viel. De programmeurs krijgen een grote pluim voor hun creativiteit!