T-99 geeft Rotown de rockin’ blues

Specialist in rythm & blues, rockabilly en woestijnrock krijgt niet het aantal bezoekers die het verdient

Annet Brugel, ,

Na het Tucson (USA) avontuur toert de Amsterdamse band T-99 nu weer gewoon in Nederland. Hun door Teddy Morgan geproduceerde album Cherrystone Park is vorige week uitgekomen. Luisteren naar deze cd belooft veel goeds en het optreden in Rotown maakte dat waar.

Specialist in rythm & blues, rockabilly en woestijnrock krijgt niet het aantal bezoekers die het verdient

Zes dagen na het uitbrengen van hun derde album, Cherystone Park, staat T-99 in een schrijnend leeg Rotown. Het is zo rustig dat podiumlicht weerkaatst op de donkerhouten zaalvloer. Ongelooflijk, de week ervoor speelden ze voor achthonderd man in thuishaven Paradiso. Dat T-99 zo geniet van hun eigen muziek is dan een schrale troost. De door hen vet aangezette, stomende bluestrein vertrekt al kort na het spelen van de eerste noten en blijft doordenderen tot in hun tweede toegift. De veertig bezoekers die wel kwamen zijn enthousiast. Drummer Martin de Ruiter is rockabilly, gitarist Mischa den Haring ademt blues en contabassist Donné la Fontaine tokkelt jazz. Gedrieën kruisbestuiven ze de stijlen. De nummers waarin de genres verweven zijn klinken dan ook het best. Donné en Mischa spelen zeer geconcentreerd. De blues moet echt opborrelen uit hun ziel. Martin daarentegen is muzikaal een open boek. Een acteur achter een drumstel die de thematiek van de nummers met zijn mimiek verteld alsof het allemaal waar gebeurd is. De plenty mogelijkheden die hij qua percussie in zich heeft bezit hij ook vocaal. Hij drumt soepel. Twee sambaballen rechtsdragend en een mager, snoeihard duimstokje links tijdens het nummer Shake It! levert na toevoeging van de supervet aangezette contrabas en de jengelende steelguitar vurig slepende blues op. Of zoals ze het zelf noemen; hitsige midzomernacht-soulslijpers. Zowel Mischa als Martin nemen de vocalen voor hun rekening. De afwisselingen van die twee uiteenlopende stemmen is welkom. Hierdoor klinken alle zangpartijen fris en behouden nummers een eigen identiteit. T-99 weet het brede genre blues nog verder uit te diepen. We kunnen T-99 dan ook niet op ééntonigheid betrappen. Het creëren van de dessertsound, waar T-99 om bekend staat, vergt wat meer moeite deze avond. ’t Valt niet mee om de herinnering aan de woestijn, die ze voor het laatst tijdens de Tucson-tour 2004 bezochten, op te roepen in het randstedelijke Holland. Maar de surfnummers vliegen uit hun instrumenten. Na zoveel lof hebben we nog een klein portie kritiek. De combinatie bluesfunk vinden we wanstaltig. Na het optreden spreken we met T-99. We zullen het wegens onkunde van onze hersenen dan toch maar moeten vragen: “Waar kennen we je nog meer van, Donné la Fontaine?” “Harmony Two Tones”. “Oja.” Aan zanger/gitarist Mischa den Haring vragen we of hij geen moeite heeft met de tegenvallende opkomst. “Dat gebeurt gewoon wel eens op de Nederlandse podia. Ik zie daar wel een uitdaging in om zo’n onderbezette zaal plat te spelen”. Hij glundert. Het is T-99 zeker gelukt! Blues op zich is niet echt hip dezer dagen. Maar, kom op. Het nummer Strange Things klinkt als een conventionele en vertraagde zZz-track, die best als sleazy bestempeld mag worden. Dus kom naar T-99 bij jou in de buurt en laat ze, voor die habbekrats, nooit meer voor halflege zalen optreden!