New Orleans-benefiet niet overspoeld

Een matig gevuld Nighttown-theater kreeg waar het voor kwam; Tocado!

Sander Carree, ,

De bezoekers van het benefiet voor The Spelcaster Lodge in New Orleans werden getrakteerd op een ruime greep uit het bestand van Tocado-Records met Harry Merry, Elle bandita, De Zaagmolen Bluegrass Band en Stöma. Dit alles moralistisch aan elkaar geregen door MC Wisecrack. Waarin een groot land klein kan zijn…..

Een matig gevuld Nighttown-theater kreeg waar het voor kwam; Tocado!

De verwoestingen die orkaan Catrina achterliet in onder andere het Amerikaanse New Orleans toonden eens te meer de kwetsbaarheid van deze wereldmacht. Eén van de ondergelopen gebouwen in New Orleans was de Spellcaster Lodge: dé alternatieve tent van de stad. Als hulp bij de wederopbouw van deze tent besloot Tocado-Records een benefiet te geven in het Nighttown-theater en zo kwam het dat je op één avond verscheidene Rotterdamse pronkstukken uit de Tocado-stal kon bewonderen. De avond opende met de Tocadelics, een mix van Tocado-muzikanten, die covers ten gehore brachten van Joy Division en Bauhaus. Dit was Tocado ten voeten uit; vaak stevige nummers gespeeld door zeer vaardige muzikanten. De covers van de Tocadelics maakten plaats voor enkele gevoelige zelfgeschreven nummers van De Zaagmolen Bluegrass Band onder aanvoering van de Amerikaanse Shelly. Met hun banjo, steelgitaar, zwoele zang en zelfgeknutselde wastobbe-bas brachten zij de Missisippi Delta zowaar een stukje dichterbij. Op een minder zwoele maar erotisch aangeklede manier moest de Bluegrass wijken voor de 4 sporen-punk van Elle Bandita. Met een stem waar Courtney Love spontaan van zou afkicken, een punkcover van Elton John, een grote fuck-you houding jegens de zaal en zowaar een nummer met hitpotentie (The Game) deed zij haar naam alle eer aan. Na de geïmproviseerde voorstelling van MC Wisecrack met Franse begeleiding werd het tijd voor Stöma. Iedere bassist (hulde) of pedalenfreak moet deze band gezien hebben. Meer dan bas (Bruno) en drum (Wouter) is Stoma niet. Ondanks dat de bas alle melodieën voor zijn rekening nam was het voor de drummers onder jullie ook genieten omdat de vierkwartsmaat af en toe ontstegen leek te worden. Stöma bracht een goede mix van funk, jazz en sferische rock die live werd gecreëerd door uit de onnavolgbaar bespeelde bas diverse loops, overdubs, distortions en ander effecten te toveren. Als laatste was daar Harry Merry. Zelden heb ik zo gelachen tijdens een optreden als bij deze virtuoos. Alles wat er bij Harry fout gaat is goed en zaken waar niemand mee weg zou komen doen Harry Merry juist uitblinken; “in het refrein had ik het volgende moeten zingen: ” of: “hier stop ik, want ik weet niet hoe het lied verder gaat.” gecombineerd met zijn nu eens niet gekunstelde oprechtheid maakte dit optreden in één woord prachtig! Al met al beleefden de wat weinige bezoekers van Nighttown een bijzondere avond met artiesten die je of haatte, of liefhad. De avond werd dan ook toepasselijk afgesloten met de woorden: “De volgende orkaan doen we weer wat!”. Waarin een klein land, groot kan zijn………..