Funk, Feest & Feel good

Maceo Parker brengt Nighttown naar ultieme feeststemming

Willem Schellingerhout, ,

Hééél lang geleden was funk nieuw en hip. Funk brak met de simpele melodieën van de popmuziek en introduceerde de baslijnen. Funk was feestmuziek. Tegenwoordig hangt over funk een waas van oud bolligheid en vergane glorie. Maceo Parker bewijst het tegendeel, funk heeft nog niets van zijn kracht verloren.

Maceo Parker brengt Nighttown naar ultieme feeststemming

Funk elementen zijn gemeengoed geworden in de hedendaagse popmuziek en worden toegepast om nummers dansbaar te maken en ze een hoge ‘feel good’-factor mee te geven. En wie aan funk denkt, denkt aan James Brown. De godfather van de funk introduceerde muziek bij het grote publiek, die bol stond van dynamiek, zware baslijnen en blazers. Funk is niet alleen een muziekstroming, het is een levenstijl. Geen wonder dat veel van Browns’ leerlingen het funk-geloof blijven belijden. De meeste getalenteerde leerling bleek Maceo Parker, de toenmalige saxofonist van Brown. Inmiddels heeft Parker al meer dan 15 jaar een solocarrière, 13 cd’s en samengespeeld met alle groten der aarde (Prince, Ray Charles en Red Hot Chilli Peppers). Parker is allang leerling af en behoort zelf tot de grootmeesters van de funk. De titel van zijn laatste album School’s In slaat dan ook de spijker op zijn kop. In een afgeladen Nighttown gaf Parker een masterclass in optreden. Gesteund door zijn 7-koppige band zweepte Parker het publiek op tot een ultieme feeststemming. Natuurlijk in de typische stijl van de funk, dus met weinig tekst, veel energie en met heel veel plezier. Bij Parker domineert natuurlijk de blazers sectie, maar hij overheerst niet. In het optreden kreeg iedere artiest de ruimte zijn kunde te etaleren door middel van vele solootjes en improvisaties. Een ruimte die iedereen met veel gevoel voor show invulde. Parker vroeg veelvuldig applaus voor de band. Hetgeen het publiek keer op keer met volle overgave gaf. De band tussen de artiesten en publiek groeide. Toetsenist Morris Hayes deelde zelfs zijn water met een aantal feestgangers. Het publiek kon niet anders dan meegroeien en al dansend en lachend Parker en de zijnen laten blijken dat ze de les hadden begrepen: muziek is een feestje. Het mooiste moment van de avond kwam toen Parker zag dat één van de jongste feestgangers drumstokjes bij zich had en hem op het podium vroeg. De jongen nam zonder moeite of schroom de honneurs waar Jamal Thomas, inclusief een aantal solo’s. Hiermee oogstte hij luid applaus van het publiek, de band en Parker. De jongen verliet Nighttown met gesigneerde drumstokjes. De rest van het publiek moesten die missen, maar deelde het geluksgevoel zo typerend voor het onderwijs van teacher Maceo.