Bruisend woorden festijn logeert twee dagen lang in de Schouwburg

Geen Daden Maar Woorden festival boeit tot in de late uurtjes

Willem Schellingerhout, ,

De negende editie van het Geen Daden Maar Woorden festival werd dit jaar gehouden op 30 september en 1 oktober. Plaats van handeling: De Rotterdamse Schouwburg. Aangezien het festival niet alleen schrijvers en cabaretiers, maar ook muzikanten had uitgenodigd, ging 3VOOR12 Rotterdam polshoogte nemen.

Geen Daden Maar Woorden festival boeit tot in de late uurtjes

Rotterdam was vroeger een arbeidersstad waar je als enige plek ter wereld overhemden met opgerolde mouwen kon kopen. En hoewel er in de haven nog steeds hard gewerkt wordt, is Rotterdam hard op weg dit imago van zich af te schudden. Meer en meer spelen kunst en cultuur een rol van betekenis: het Filmfestival, Poetry International en het Geen Daden Maar Woorden festival zijn daar voorbeelden van. Het tweedaagse festival dat zijn naam ontleent aan het clublied van Feyenoord richt zich op alle vormen van letteren. Muziek hoort daar zonder twijfel bij. De muzikale programmering was, net als de rest van het festival, zeer gevarieerd en vol. Alle optredens zien was dan ook niet mogelijk en eigenlijk ook niet echt de bedoeling van de organisatie. Er waren in totaal 45 acts verdeeld over drie podia. Geen wonder dat de avonden tot in de kleine uurtje vol gepland waren. In de foyer werd het publiek afwisselend vermaakt door de Woorddansers (poetryslam), Zaptalks (interviews) en DJ Evol D. Met zoveel levendigheid en een bar vormde de foyer de perfecte uitvalsbasis om naar de verschillende optredens te gaan. Zoals Sole, die vrijdag in de grote zaal optrad. Sole is één van de weinige politiek geëngageerde rappers van dit moment. De blanke, met paardenstaart en baard getooide Amerikaan verhaalt met name over de misstanden in de wereld. Hij doet dit in een hoog tempo en liet zich vrijdag daarbij ondersteunen door drums en een elektrische gitaar. Dit had hij beter niet kunnen doen, de gitarist overstemde Sole zonder daarbij de op de rest van de bandleden te letten. De muziek werd hierdoor te hard, de teksten van Sole onverstaanbaar en het optreden boette aan kracht in. Malcom Middleton, de afsluitende act op zaterdagavond, maakte de zelfde fout.. De Schot moest even wachten voor zijn optreden. Het programma van de grote zaal liep behoorlijk uit waardoor de laatste optredens wat ingekort dienden te worden. Middleton had de pech dat hij direct na Van Hout en de Ket moest. Veel publiek was blijkbaar voor het cabaret gekomen en ging direct erna weg. Dus toen Middleton om tien voor twee begon was de grote zaal maar half gevuld. Het had de uitgelezen kans geweest voor Middleton om een intieme sessie te spelen en zijn vaak poëtische teksten te profileren. Hij koos er echter voor om een rocksessie te spelen. Dit was voor velen te hard, zeker omdat de muziek niet dansbaar was. De verzekerde keuze neemt echter niet weg dan Middleton een begaafd artiest is, die zijn poprock met emotie speelt en voor de oplettende luisteraars een boeiend concert te horen gaf. De Britse band Tunng maakte wel de goede keuzes. Hun als folkotronic folk bestempelde muziek trok veel publiek. En terecht; Tunng is een bijzondere band die moderne elektronica mengt met akoestische geluiden. De drums komen uit computer, de percussie geluiden uit schelpen. De meeste liedjes zijn meerstemmig en vaak dromerig van aard, hetgeen paste bij de ambiance van het festival. De band verwonderde zich voortdurend over de setting. Zanger Mike Lindsay merkte halverwege grinnikende op: “we have never played after a poetry session” en de zangeres keek regelmatig vol trots en verwondering naar de schermen achter haar, waar VJ Roger Knoren zijn prachtige beelden projecteerde. En daar waar Tunng op de vrijdag indruk maakte met een ‘full blown’ optreden, deed de Belgische band Ozark Henry dit op zaterdag met een volledig uitgekleed optreden. Alleen Piet Goddaer (vokalen), Didier Deruyter (piano) en Nina Babat (vokalen) waren naar Rotterdam afgereisd. Deze speciale theaterbezetting, ingegeven door de ziekte van drummer Rik de Bruyne, riep een intieme sfeer op in de grote zaal..Het enorme bereik van Babat en de nasale stem van Goddaer drong diep door bij het publiek. En hoewel de zaal helemaal vol zat, kon men een speld horen vallen, zo geboeid zat men te luisteren. Het zeldzaam mooie optreden zal bij velen in het geheugen gegrift staan. Zo boeiend als Ozark Henry was, zo ongeïnspireerd was The Fall. Als er ergens al een fout in de programmering van het GDMW festival zat, dan was het wel The Fall. De legendarische Britse punkrockband stond als afsluiter op de vrijdagavond op het programma. Het massaal toegestroomde publiek bestond voornamelijk uit oudere jongeren die vervlogen tijden wilde laten herleven. Helaas, Mark Smith & co speelde ongeïnspireerd en routinematig. Van enige bevlogenheid, het handels merk van punkmuziek, was niets te merken. De echte diehards lieten zich niet uit het veld slaan en bleven tot het einde van het concert staan kijken. Maar gedanst werd er niet in de grote zaal. Dat werd wel gedaan in de kleine zal waar beide avonden de after party tot in de kleine uurtjes door ging. Maar toen ook deze zaal zondagochtend vroeg zijn deuren sloot was het sprankelend GDMW festival echt voorbij.