Sinds haar doorbraak in 1999 heeft Beth Hart een grote schare trouwe fans in Denemarken, maar vooral in Nederland. Het feit dat alle negen optredens in Nederland uitverkocht zijn, tekent haar voortdurende populariteit. Om haar trouwe publiek op iets extra’s te trakteren werd de band dit maal thuis gelaten. Alleen Jon Nichols mocht mee op tournee. De grote zaal van Nighttown werd van stoelen voorzien en het podium opgefleurd met drie schemerlampen. Et voilá: Beth Hart’s mobiele huiskamer was klaar voor de ontvangst van haar Rotterdamse fan’s. Aan de randvoorwaarden voor een intiem concert waren voldaan. Helaas komt de intimiteit niet uit schemerlampen, blote voeten of een samen zang met een die hard fan. Intimiteit komt uit de muziek en daar ging het mis. Want hoewel de setting van het concert gewaagd was, waren de uitvoeringen van de liedjes dat verre van. Hart speelde de liedjes hetzelfde als op de cd’s, maar dit keer zonder drums of elektrische gitaren. Het hele concert domineerde de nasale stem van Hart. De stem van Hart goed te vergelijken met die van Melissa Etheridge of Janis Joplin. Maar in tegenstelling tot deze vrouwen lukte het Hart niet om veel emotie in zang te leggen of om heel klein te zingen. Hart houdt er van om het uitschreeuwen en zet het liefst alle volumes voluit. Haar aanwijzing naar de geluidsman ‘A lot of everything is always good’ was kenmerkend voor haar insteek. Maar luide muziek in een woonkamer maakt het niet per definitie gezellig. Hart had er beter aangedaan om van de haar vertrouwde paden af te gaan en haar nummers aan te passen aan de akoestische uitvoering. Nu vermaakte Hart de zaal wel, maar verraste ze niet. Het meest verrassende was overigens het ontbreken van haar hit: LA Song.