Mood0 is een band die, in tegenstelling tot wat op de flyer van Exit staat, géén bluesrock maakt. De groep musiceert op de scheidslijn tussen alternative rock en jazz. Ook zijn ze waarschijnlijk het beste export product dat het eiland Goeree Overflakkee ooit heeft voortgebracht. Na diverse optredens in de regio Rotterdam, het winnen van enkele popprijzen en de Eurorock 2005 tournee door Europa afgelopen zomer, mogen we best een behoorlijke show verwachten. Zo rond de klok van tien druppelt het publiek mondjesmaat binnen. Een kleine maar toegewijde achterban is al aanwezig en andere belangstellenden kijken afwachtend naar het podium vanaf hun barkruk. Het eerste nummer van de set geeft goed weer waar Mood0 over gaat: vocalen die sterk doen denken aan Tom Barman en soms zelfs Nina Simone. Ook zijn de vreemde, jazzy grooves, de Fender Rhodes en het fuzzy gitaarwerk aanwezig. Wat erg opvalt, is dat de toetsen en gitaar slecht te horen zijn in de zaal. Zelfs na enkele obscene gebaren jegens de geluidsman uit diverse hoeken wordt dit euvel niet op een bevredigende manier verholpen. Het publiek wordt gekieteld door “This Is A Man’s World”, een opvallende, niet voor de hand liggende cover. Ook “First Saliva” doet het goed bij de mensen. Na zo’n vijf nummers neemt de band pauze, wat een beetje jammer is - het haalt namelijk ontzettend de vaart uit de show! Na de break zingen zanger/gitarist Jory Martens en bassist Michel Labruyere een ontwapenend duet. Overigens zijn de momenten waarop Jory zijn gitaar neerzet en zich volledig op zijn zang concentreert erg intens. Het lijkt alsof de band nu pas los komt. Vincent Lammers zit in alle eerbiedigheid op zijn knieën voor zijn Fender Rhodes, alsof het een altaar is. Op een volgend moment gaat hij het instrument te lijf met een pianokruk en schreeuwt zijn podium act woede en frustratie. Een erg bevlogen muzikant met een duidelijk eigen stijl! Groepjes mensen beginnen te dansen, anderen genieten in stilte, prille stelletjes verkennen elkaars grenzen en een vierde groep vraagt zich ernstig af wanneer er nu eindelijk AC/DC gespeeld gaat worden omdat ze naar aanleiding van de (misleidende) stijlaanduiding op de flyer zijn komen opdagen. “Ain’t No Sunshine When She’s Gone” is een erg goede bewerking van het origineel. Als de groep in totaal drie kwartier heeft gespeeld, is de wedstrijd ten einde. Zonde, want tegen het einde kwamen de band en het publiek elkaar juist tegemoet. Mood0 is een band met een duidelijke eigen identiteit en ruime podiumervaring. De performance van Lammers en de opvallende zang van Martens geven de band smoel! Toch was dit duidelijk een van de mindere shows. Drummer Jan Willem Kramer speelde rommelig en leek de groove niet te kunnen vinden met Labruyere. Ook kwam het contact met het toch al summiere publiek niet echt tot stand. Qua stemming bleef het vanavond gelijkspel, namelijk: 0-0.