cd-recensie: Nanko

Gitarist Nanko nieuw elektronicatalent

Dries van Oosterhout, ,

De talentrijke scene rondom onder meer Cheech Wizard en Doodoo’s Coffee is weer een schakering rijker. Alweer. Dit keer gaat Nanko Huisman, gitarist in beide groepen, op de elektronicatour en blijkt zo ook meer dan prima uit de voeten te kunnen. Alle remmen zijn nu los en de ontwikkelingen in het verschiet onpeilbaar.

Gitarist Nanko nieuw elektronicatalent

Sommigen beweren dat nieuwe geluiden in de elektronische muziek schaars worden. Het Amerikaanse internetmagazine Pitchfork, dat nogal eens met de introverte variant van het genre wil weglopen, noemt Fennesz als een eigen en originele artiest. En aan Boards of Canada bijvoorbeeld, wordt vaak de verdienste toegeschreven dat zij de elektronische muziek een kloppend hart wisten te geven, en daarmee warmte en gevoel. Wat betreft originaliteit valt er eindeloos te twisten terwijl elektronische muziek op zich altijd moeilijk in woorden te vangen zal zijn. Blijft het niet moeilijk in te zien dat er op de plaat die Nanko Huisman onlangs aan de vergetelheid toevertrouwde weinig is af te dingen. De vergetelheid? Ja, want dit is zo’n plaat die slechts weinigen zullen oppikken maar die binnen die kleine groep wel zal worden gekoesterd. Te moeilijk voor de mainstream is dit muziek voor en door de marge. Dan kunnen we het toch over originaliteit gaan hebben want de marge is waar de cultus van het nieuwe (nog geregeld een leidend principe in de kunsten en kunstkritiek) haar bestaansrecht vaak aan ontleent en wordt geïnspireerd. Maar laat volstaan dat dit gewoon een erg goede plaat is en laten we daarnaast hopen dat ik het hierboven verkeerd heb. Als u wilt weten wat voor vlees u in de kuip heeft denk dan aan de nerveuze composities van Aphex Twin en Autechre. Vaak blijft de plaat schetsmatig met korte stukken (17 nummers in 47 minuten), iets wat vaker voorkomt in het genre. Het is gelijk een maat voor de rijkdom aan ideeën die hier aanwezig is. Het doet ook recht aan het compromisloze karakter van de muziek die vaak flink abstract is. Aan de plaat is een motto meegegeven: “The interest of my life – my intellectual life and my everyday life – is to make. I’m a Maker”, een uitspraak van de componist Igor Stravinsky en dat is op zijn plaats vanwege datzelfde karakter. Niets, geen concessie of behaagziekte mag in de weg staan van de compositie. “Take it or leave it”; dat had er ook kunnen staan. Compromisloze muziek dus en die zit boordevol details waardoor het zeker de moeite loont met de koptelefoon te luisteren. Veel stukken zijn gebouwd op één thema dat in verschillende facetten is uitgediept. Zo is Purple Eyelash, een meer toegankelijke compositie, over de gehele breedte geaard in een mooi, soepel gitaarloopje maar steeds anders ingekleurd. Hier betreft het aan alle kanten wegschietende ‘glitches and glides’ (of pulserende, glibberige en geladen ritmiek). Dankzij de als zodanig herkenbare gitaar overigens, heeft de muziek hier even iets van Four Tet. Sommige stukken lijken muzikaal naar elkaar te verwijzen, zoals bijvoorbeeld Avalanche klinkt als een intro voor Purple Eyelash. Het is een kleine handreiking op een plaat die in zijn geheel genomen grillig is, direct met de deur in huis valt en je een moment sprakeloos achterlaat. Met behulp van laptop en gitaar deed Nanko in augustus vrijwel onopgemerkt een succesvolle try-out in Waterfront voor de eigenlijke optredens. Wat toen bleek wordt op plaat nog eens benadrukt. Dat je soms eigenlijk niet weet waarom nummers eindigen en, wanneer de machine hortend en stotend, sereen of schizofreen, tot stilstand is gekomen, waar ze ook alweer vandaan kwamen. Van de ambient die toen ook te horen was overigens, is hier weinig terug te vinden. Daarmee is gelijk gezegd dat je live nog meer kunt verwachten van deze muzikant die niet stil kan zitten En dat mag gelijk de conclusie van dit stukje zijn: Het is momenteel wachten op nieuw plaatwerk van Doodoo’s Coffee en Cheech Wizard. Met Cheech Wizard deed Nanko al enkele optredens en ook daar bleek zijn talent een nieuwe impuls die de verwachtingen hoog mag spannen. Doodoo’s Coffee speelde nochtans tot tweemaal toe het theaterzaaltje in Nighttown plat en liet horen zich aanzienlijk ontwikkeld te hebben ten opzichte van haar debuut Chosen Boundaries (2001). Nu is er ook dit solodebuut en blijkt dat de grenzen die er klaarblijkelijk vier jaar terug nog lagen inmiddels ruim zijn overschreden. De ambitie en inspiratie moet altijd al grenzeloos zijn geweest.