Het tropische weer van de afgelopen dagen zat nog in het systeem, dus togen de Rotterdammers al vroeg naar Het Park bij de Euromast. Het Dunya Festival was dit jaar zoals het hoort te zijn: druk, kleurrijk, gemoedelijk en vol goede muziek. De wereldberoemde Kaapverdiaanse Rotterdammers Gil Semedo en Suzanna Lubrano, die beiden niet konden ontbreken, klonken toch wat synthetisch en glad in vergelijking met de rest van de programmering. De gezongen poëzie van Marlène Dorcéna uit Haïti bijvoorbeeld was puur vertolkt gevoel. Haar charismatische optreden werd afgewisseld met zuivere, ingetogen solo’s. Het verraste publiek begon schuchter met de heupen te draaien. Ook het optreden van de Malinees Kasse Mady Diabaté was minder uitbundig dan verwacht. De – onterecht – minder bekende zanger dan zijn landgenoten Salif Keita en Mory Kanté maakte er niet zo’n show van. In zijn traditionele gewaad en gleufhoed genoot hij zichtbaar van het beheerste en luchtige spel van zijn traditionele band. Onverwacht druk was het bij de Iraanse Maryam Akhondy en haar vrouwengroep Banu, die oude Perzische liederen zongen. Door de humor en levenslust van de zangeressen en de scherpe stem van Akhondy ving het publiek een glimp op van het leven van de onderdrukte Iraanse vrouw achter de patriarchale schermen. Ondeugend zongen ze over polygamie, vreemdgaan en verboden liefdes. Zowel Iraans als Nederlands publiek zong vrolijk mee: “Ischalleh!” – God zal het goed vinden. Dunya is ook het podium voor de vele formaties die op de afdeling wereldmuziek van het Rotterdamse conservatorium. Van deze groepen is de Mozambiquaanse groep Necos Novelas de meest authentieke. Hun Afrikaanse muziek is doorspekt met invloeden van de vele reizen, op de vlucht voor de burgeroorlog in hun vaderland. Neco’s kleurrijke stem kwam helaas niet helemaal tot zijn recht vanaf het grote podium. En dan de Nederlanders die muziek uit andere culturen spelen. Bandoneonist Carel Kraayenhof – bekend van het nummer dat hij op de bruiloft van Willem-Alexander en Máxima speelde – was goed, maar beter op zijn plaats in Het Concertgebouw of De Doelen. Door de mindere geluidskwaliteit klonk zijn instrument blikkerig en schel. Volgend jaar graag weer een rauwe tangozanger uit de achterbuurten van Buenos Aires die de harten komt beroeren. Mala Vita, het getalenteerde zomerbandje dat ska, cumbia en punk de wereld in slingert, vermaakte het publiek maar verraste niemand. Echter, met de Franse groep Les Boukakes heeft Dunya de ontdekking van het jaar gedaan. Soepel klinkende Arabische rai-rock met ska- en gnawa-invloeden kietelde de oren en maakte dat je moest luisteren. Programmeurs en platenmaatschappijen opgelet: deze band wil je hebben. Inmiddels werd er overal in het park gedanst, maar de strakste ritmes kwamen van Asere uit Cuba. Op het hoofdpodium liet de zevenkoppige formatie zien dat de son niet iets van stramme oude mannetjes is. Toch vond de meest heftige dans van de dag alweer plaats in de regen. Niemand kon de razendsnelle klarinet van de Bulgaarse zigeunermuzikant Ivo Papasov bijhouden, maar stilstaan was ook geen optie. Bezeten speelde Papasov zijn Balkanjazz in jakkerende ritmes. Met deze explosieve afsluiter is Dunya 2005 misschien wel de meest succesvolle editie van de afgelopen jaren. De sterke programmering van dit jaar onder een ‘Metropolis-motto’ (the best you’ve never heard of) kan zich gerust meten met het blik beroemdheden dat Festival Mundial in Tilburg en Amsterdam Roots later deze maand open trekken.