Onlangs zag de zesde studioplaat van Eels, Blinking Lights And Other Revelations, het levenslicht. Het dubbelalbum luistert als een samenvatting van al het vorige werk van de band, soms ingetogen, soms zwaar rockend maar ook vaak instrumentaal. Naar aanleiding daarvan ging E, beroepspessimist en voorman van Eels, maar weer eens op tour, en deed hij afgelopen zondag een uitverkochte Schouwburg aan. Het gemêleerde publiek kon Eels vanuit haar luie theaterstoel bekijken, want anders dan ik verwachte was de benedenzaal ook geheel gevuld met stoelen. Het voorprogramma bestaat eens een keer niet uit een band, maar uit een Russisch poppenfilmpje in de stijl van Buurman & Buurman. Het tragikomische verhaal –een eenzame krokodil, een teddybeer en een meisje die wanhopig op zoek zijn naar vrienden- zal E zeker hebben aangesproken. Na een korte pauze zou het dan zover moeten zijn. Het doek blijft echter hangen en er wordt nog een filmpje vertoond: ditmaal zien we een soort filmtrailer van Eels, met interviews en live optredens. Bij vlagen doet dit de lachspieren al oprekken; E blijft toch een soort van wereldvreemde hippie met een enorme voorliefde voor dikke baarden. Het doek gaat dan toch omhoog en de band verschijnt, alhoewel, dit is meer een ensemble bestaande uit vier vrouwen in rokjes die samen een strijkorkestje vormen, plus een bassist en gitarist. Het ensemble opent met een instrumentaal nummer van Electro-Shock Blues, de tweede plaat van Eels. De stemming wordt meteen gezet en het blijft toch een feit dat geluid en licht in een theater vele malen beter geregeld zijn dan in de gemiddelde popzaal. Tel daarbij op de comfortabele stoelen en je vraagt je af waarom je nog naar zo’n donker rookhol afreist (of word ik nou heel oud?). De hele show gaat in sneltreinvaart en er worden, zoals E ook al had aangekondigd in interviews, liedjes van alle zes de albums gespeeld. Hij loopt in een slakkentempo met zijn wandelstok en sigaar in z’n mond heen en weer van de piano naar het karakteristieke orgeltje wat fans van Eels direct zullen herkennen. Pas bij het vierde nummer neemt meneer de tijd om wat tegen de mensen te zeggen; E heeft Rotterdam gemist en het is al weer veel te lang geleden. Maar hij is blij dat ie eens in een Schouwburg staat, een plek waar hij ‘normaal gesproken niet eens binnenkomt’. Halverwege de show tovert de pedal steel gitarist en zingende zaagbespeler een drumstel tevoorschijn, alhoewel het niet meer is dan een snare doos en een koffer die als basedrum dient. Valt er toch nog wat te swingen in het theater, al is het niet meer dan dijgeklets. Tegen het einde van de show besluit E de mensen uitgebreid te bedanken en laat hij de keuze aan het publiek om ‘the old cat and mouse game’ te spelen. Dit spelletje pakt zeer goed uit, Eels komt maar liefst drie keer terug en heeft er nog plezier in ook. Het publiek vindt het allemaal prachtig en blijft maar met de voetjes stampen. Maar echt opzienbarend is het grapje van de band om, nadat iedereen de zaal al zo’n beetje heeft verlaten, nog een vierde toegift te geven! Iedereen loopt snel weer naar binnen terwijl het zaallicht al aan is (zie ook foto). Met zoveel joligheid in de show zou je bijna niet kunnen geloven dat E zo’n depressief figuur is. Misschien heeft hij het licht vanavond in Rotterdam gezien…