Rotterdam mag dan de punkrock hoofdstad nummer 1 zijn, maar het begint momenteel een beetje afgezaagde troep te worden. De weinig vernieuwende en nietszeggende punkrockbands schieten als paddestoelen uit de grond, liften mee op de bekendheid van anderen en raken niet veel later weer in de vergetelheid. Gelukkig zijn er ook diverse andere noten te vinden in de Maasstad. Het enige punkrock bandje van deze avond, The Lulabelles, bestaat al vijf jaar. In die vijf jaar is de band ontzettend gegroeid, desalniettemin weten ze me nog steeds niet meer dan drie nummers te boeien. Verwoedde pogingen van gitariste Anne om het publiek aan het dansen te krijgen mislukken. De chagrijnige blikken en de af en toe valse noten van de zangeres dragen ook niet bij aan de sfeer en het vele gestem tussen de nummers door haalt de vaart wel uit de show. Ondanks dat de nummers muzikaal oninteressant zijn, de teksten het niveau van een doktersroman hebben en het geluid om te janken is, is het wel strak uitgevoerd en zit er een lekker vaartje in de nummers. Dat is uiteraard niet genoeg om een drie kwartier durende show staande te houden. Misschien dat deze dames (en heer) beter uit de verf zouden zijn gekomen op een punkrockavondje, maar in deze line-up slaan ze, zacht uitgedrukt, een modderfiguur. De verse noten waren er in de vorm van The Peacocks, een psychobilly band uit Zwitserland die de kont deed draaien en de heupen deed zwaaien. Het begon met een simpel mee tappen van je voet en voor je het doorhad stond je met een lach van oor tot oor met je lichaam te schudden. De mensen met beton in hun schoenen, lijm onder de voeten of de zogenaamde spoilsports moesten maar ergens achteraan gaan staan en genoegen nemen met slechter zicht en een minder goed geluid, vooraan was meedoen! Ik gebruikte vroeger wel eens fastfret om de snaren van mijn gitaar wat gladder te maken en – zoals de naam al aangeeft – sneller over mijn hals heen te kunnen schieten. Ik verbleekte bij het zien van de snelheid waarop de bassist zijn zwartgeverfde staande bas bespeelde en daarbij zijn bas ook nog eens alle hoeken van het podium liet zien. Nadat hij alle hoeken had gehad werd het plafond ook nog even aangedaan. Knap staaltje baswerk. The Peacocks zijn momenteel op tournee door Europa. Vanavond was hun derde, tevens laatste optreden in Nederland van dit jaar. De bandleden hebben naar eigen zeggen ontzettend genoten van het publiek hier, ze hopen dan ook dat ze het volgend jaar hier nog eens dunnetjes over kunnen doen en dat hoop ik ook. The Cenobites Pinheads afgezanten uit de hel, de Cenobites, stonden voor het eerst sinds een jaar weer in Rotterdam om hun verduvelde psychobilly psalmen aan de man te brengen. Alhoewel...ik weet niet of de term metalbilly al bestaat, zo niet dan denk ik dat deze heren het uitgevonden hebben, want psychobilly is een ware understatement als we het hebben over de Cenobites. De dansbare deuntjes van The Peacocks moesten plaats maken voor het hardere werk van deze Dordtse heren. Het waren vooral de stem van de zanger en de gitaargeluiden die me sterk deden denken aan zwaar metaal. De zanger slingerde zijn sinistere klanken met een noodgang de zaal in, waar ze werden opgevangen door het publiek die luidkeels meebrulde tussen het slaan, duwen en trekken door. Het was dan ook jammer dat de show maar een half uur duurde. ..