Het voorgerecht van de avond was van Talking Life, een heerlijke mix van metalcore en oldschool voorzien van een lekkere lage brul waar menig metalzanger jaloers op zou worden. Het was dan ook jammer dat zanger Menno af en toe weg viel in het volume. Taking Life Back bestaat ongeveer een half jaar en heeft nog niet veel optredens in deze samenstelling achter de rug, maar ze laten zien dat ze de optredens wel waard zijn. In de toekomst gaan ze nog veel samenspelen met bekende namen uit de oldschool hardcare ondergrondse zoals: Drunktank, Age of Panic, Maybee en All For Nothing. Het loont dan ook zeker de moeite zelf eens de noten die ze serveren te gaan proeven. De tweede gang, het Heerlense Progress, was een beetje een vreemde eend in de bijt deze avond. Het was een, helaas minder geslaagde poging, punkrock te combineren met oldschool hardcore. De gewone punkrock liederen bleven als chocolade plakken aan je gehemelte, soms heerlijk om nog aan te likken, maar soms kon het ook aardig vervelend in de weg zitten. Dat vervelende kwam of door de minder zuivere tonnen van zanger Tom, of door een slordig drumspel. De oldschool hardcore was hier en daar zouteloos, soms wat onaangenaam voor de smaakpapillen. Persoonlijk raad ik de chef-kok van de nummers aan om een keuze te maken tussen de twee stijlen en dan dunkt mij dat punkrock de beste keuze is. Duidelijk een band met potentie en goede muzikanten, maar nog te rommelig om het tot hoofdgerecht te kunnen schoppen. Hoofdgerecht a la carte: Age of Panic uit Vlaardingen Deze meesterchefs van de muziek hebben zich waarlijk uitgesloofd om de fijnproevers in het publiek te bekoren. De akkoorden vlogen je om de oren en de vijfhonderd slagen per minuut van drummer Larry waren ook niet mis. Met de snelheid waarop vrouwen – en soms ook mannen - chocolade verorberen, denderde deze drummer zijn muzikale talent bij iedereen naar binnen. Je kon niet anders dan genieten. Het uitzinnige publiek was niet meer te stoppen. De goede frontman onderhield zijn contact met het publiek op een zeer professionele manier. Zijn stem leek onaangetast door zijn geschreeuw door de nummers heen, dat is iets wat dan wel ontzag wekt. Ik ben al schor als ik alleen al denk aan brullen. Hij zou er overigens wel goed aan doen om wat meer variatie in de zanglijnen aan te brengen, maar ja, dat is een kwestie van smaak.