Het album. alweer zijn vijftiende, is een mengeling van cajun en blues nummers. De luisteraar wordt voortdurend heen en weer geslingerd tussen de akoestische latin klanken van de Mexicaanse woestijn en de donkere blues uit New Orleans. Op de cd laten de twee stijlen zich goed mengen, de vraag was of dit live ook een mooi geheel op leverde. Maar voor DeVille bleek dit geen probleem. Gesteund door oa Freddy Koella op gitaar en Boris Kinberg op percussie, gaf de 55-jarige New Yorker een erg goed concert ten gehore. Alles was in balans: de vocalen van DeVille, de band, de afstelling van de muziek. Het optreden was strak en zonder al te veel improvisatie. Maar op geen enkel moment werd de indruk gewekt dat de band zo snel mogelijk weer terug wilde naar het hotel. DeVille zocht minder het contact met het publiek dan bij voorgaande concerten. Maar hij had zichtbaar zin in het optreden en verlengde hoogst persoonlijk de toegift. De meeste nummers kwamen van zijn laatste cd, maar ook Hey Joe ontbrak niet. Het publiek galmde uit volle borst mee op de cover Come A Little Bit Closer. Hoogtepunt van de avond was echter het aan zijn overleden vriend en producer opgedragen nummer Crow Jane Alley, tevens het titelnummer van het album. Het schakelen tussen de muziekstijlen was niet vermoeiend, maar juist verfrissend. Uit alles bleek het vakmanschap en de liefde voor de muziek. Een kleine technische storing kon daar geen afbreuk aan doen. Willy DeVille bewees zijn vakmanschap en maakte de hoog gespannen verwachtingen meer dan waar.