Anarchojazzlobbyband en Harry Merry verbazen jong en oud

Piep, boem, tjak

Mike Michels, ,

Woensdag avond 22 juni kon je op de Stubnitz boot kennis maken met heel uitzonderlijke muzikanten. Alleen de namen van de bands klinken al veelbelovend, maar ze roepen tegelijkertijd toch ook wel vragen op. Zou de Anarchojazzlobbyband nou jazz spelen of lobbyt ze de jazz? Speelt ze anarchistische jazz en wat is dat? En hoe vrolijk is die Harrry dan wel niet?

Piep, boem, tjak

De eerste band, de Anarchojazzlobbyband, was afkomstig uit Rostock, dezelfde plaats als waar de Stubnitz vandaan komt. Van mij had de Stubnitz ze best daar achter mogen laten. De anarchistische jazz begon na slechts vijf minuten al de gehoorgangen mateloos te irriteren, na tien minuten ging het lichaam verschijnselen van afkeer vertonen – voeten die richting de uitgang gaan wijzen, oren die van tijd tot tijd dienst weigeren, etc. – en na vijftien minuten moest je daad bij het woord voegen en vluchten zo snel als dat je kon. Ik moest jammer genoeg braaf blijven staan met mijn kladblokje op mijn schoot om aantekeningen te maken van een band die op zijn zachtst gezegd niet de moeite waard was om zoveel papier en tijd aan te verspillen. Het was voor het eerst dat ik anarchistische jazz heb mogen aanhoren en eerlijk gezegd, ik was niet onder de indruk. Stuk voor stuk goede muzikanten, maar het is jammerlijk hoe ze zoveel talent wisten te verkwisten. Echt goed vergelijkingsmateriaal heb ik niet, want volgens mij zijn ze de enige in hun soort. Maar ik ga toch even een poging wagen om je een indruk te geven van wat je kunt verwachten van deze zogenaamde anarchistische jazz. Neem een willekeurige kleuterklas en geef elk kind een speelgoedinstrumentje het liefst met de verkeerde attributen. Geef bijvoorbeeld een strijkstok bij de triangel of een taart bij het drumstel. Leg niet uit hoe elk instrument werkt, maar laat ze gelijk beginnen met het maken van muziek. Volgens mij wordt het een regelrechte hit. Wat betreft de vraag of Harry echt zo Merry is, daar kan ik heel kort over zijn: ja. Harry is echt vrolijk en zijn muziek zou in de volksmond ook wel ‘prettig gestoord’ worden genoemd. In ruim anderhalf uur tijd demonstreerde hij wat je allemaal uit een Roland E86 kunt halen en ik denk dat menig bezitter van een keyboard zijn oren niet zou hebben kunnen geloven. Hij is een solomuzikant die de grenzen van de verschillende maatsoorten opzoekt en gaat waar geen drummer zich durft te wagen. Hij is de Jerry Lee Lewis op keyboard en volgens mij de Madness van Nederland. In het verleden heb ik wel eens een nummertje gehoord van Harry Merry en ik vroeg me voor het optreden af of de gimmick er na drie nummers niet af zou zijn. Ik was dan ook met stomheid geslagen gisteravond, want er was geen gimmick; Harry Merry is de karikatuur van zichzelf. Zo blij als een kind stond hij op het podium zijn discodeuntjes en af en toe kermisachtige geluiden aan de man te brengen. In krom Engels zingt hij over dingen die hij zoal heeft meegemaakt, hij spuit zijn mening over de gewone alledaagse dingen en verhaalt over zijn avonturen met vrouwen. Harry Merry is uniek in zijn soort en een waar spektakel die zelfs na anderhalf uur nog weet te verrassen, te boeien en te vermaken. Tussen de nummers door neemt hij zijn tijd om wat voor te bereiden en wat grapjes tussen neus en lippen door te mompelen, terwijl het publiek in spanning afwacht waar hij nu weer op de proppen gaat komen. Na anderhalf uur Harry Merry was ik weer helemaal opgevrolijkt. Ondertussen was het half twee in de ochtend en tijd om af te taaien. Met een brede glimlach verlieten de tien man publiek de zaal en keerde huiswaarts. Waarschijnlijk zie ik aanstaande zaterdag deze mensen weer terug, want dan speelt Harry in Waterfront, daarna vertrekt hij voor minimaal drie weken naar Amerika om daar langs de kust te gaan toeren. Veel succes Harry!