Martin Luther is nog al een beladen naam, omdat het direct de associatie oproept met zijn illustere naam genoot die in de jaren ’60 het boegbeeld was van de onafhankelijkheidsstrijd in Amerika. Een strijd met worden gevoerd werd. De boodschap die muzikant Martin Luther uitdraagt is minder pretentieus en ook zijn literaire vaardigheden zijn duidelijk minder. Maar het is een beetje raadsel waarom Martin Luther niet even bekend is als zijn illustere voorganger, hij heeft alles mee: zijn naam, zijn uiterlijk, maar vooral zijn stem en techniek. Wat hem waarschijnlijk tegenhoud is de keuze van het repertoire. Of beter gezegd het gebrek aan keuze daarin, want Martin Luther speelt verschillende muziek stijlen. In Rotown begon hij met á capella gezongen liefdesverklaring aan de muziek, waarna er overgestapt werd naar R&B en Soul nummers zoals Rise en New York City Girl. Langzaam maar zeker werd het tempo opgevoerd, de akoestische gitaar vervangen door een elektrische en werd de R&B getransformeerd naar rock. Hierbij komt de stem van Martin Luther de ruwheid en kracht te kort van bijvoorbeeld een LEnny Kravtiz. De rock nummer laten zich nog het beste vergelijken met Living Colour. Er is echter wel een verschil: Martin Luther is duidelijk geschoold in de jazz. Dit ingrediënt voegde hij pas op het laatste moment aan de muzikale smeltkroes toe. De vaste ritmes werden vervangen door amplitude en tempo wisselingen. Solo’s werden ingelast en de voor R&B zo kenmerkende toonvariaties in de vocalen achterwegen gelaten. Wat ontstond was een dansbaar en vermakelijk optreden, met als absoluut hoogtepunt de toegift. Deze werd, naar goed jazz gebruik, bijna in zijn geheel geïmproviseerd. Hierbij nam Martin Luther niet alleen zijn bandleden bij de hand, maar ook het goed gevulde Rotown. Het publiek genoot van deze muzikale kameleon, die zich niet laat vangen en in een hokje laat stoppen.