Bloed, zweet en tranen maken de cd-release van Jumbodollars realiteit.

Cd-release party tijdens Club Rock and Roll Highschool in Rotown

Mandy Struik, ,

Na een jaar lang hard werken aan het debuutalbum “This Way” geven Jumbodollars hun release party bij club Rock and Roll Highschool in Rotown.

Cd-release party tijdens Club Rock and Roll Highschool in Rotown

Als ik mij aansluit in de rij voor Rotown hoor ik de klanken van het eerste nummer van Jumbodollars al weerklinken. Achter mij hoor ik een studente van de Havo voor muziek en dans in Rotterdam klagen over de valse tonen van de zanger, die erg geïnspireerd lijkt te zijn door Nick Cave. Binnengekomen constateer ik dat er aan aanhang geen gebrek is voor deze band. De zaal is lekker gevuld en als mijzelf door de massa wurm voor een bezoekje aan het toilet krijg ik een hoop geërgerde gezichten op mij gericht. Binnen getreden blijf ik in het begin een beetje achteraan staan om mij een beetje in te leven in de wereld van de indierock, waar ik tot nu toe nog weinig mee bekend ben. Maar verstand van muziek heb ik wel en ik hoor toch duidelijk dat deze band niet geheel strak aan het spelen is, hier en daar rammelt de drummer in het volharden van het tempo en lopen de muzieklijnen niet synchroon. De bassist daarentegen spreekt mij wel aan, zijn loopjes steken goed in elkaar. Naarmate de set vordert neemt de valsheid van de zang wat af. Uiteindelijk dring ik mijzelf naar voren en zie een zestal muzikanten op het podium staan die geheel in zichzelf gekeerd staan te spelen. Op zich wel een pré voor de muzikanten op zich, maar erg saai om naar te kijken. Evenals de muziek, de nummers zijn mij te langdradig en ze werken voor mijn idee nergens naar toe, ze kabbelen maar door. De nummers die voorbij komen vertonen overeenkomsten met Primus, the Strokes, Rage against the machine en soortgelijke bands. Ook bespeur ik vaak een blues - achtige ondertoon in de nummers van Jumbodollars en ook de vergelijking met Joe Cocker dringt zich op. De ritmes die ze gebruiken spreken me soms wel aan, ze klinken mij alleen wat te voorspelbaar. Het kan natuurlijk zo zijn dat dit het indie-genre , wat ik sowieso een erg brede omschrijving vind, benadrukt. Het geluid vond ik op zich wel goed, alleen werd het verziekt door de hard uitgemixte zang die de kwaliteit van deze band zeker niet ondersteunt. Ook het charisma van de zanger spreekt mij niet aan. Duidelijk te zien is dat hij wel probeert het publiek te entertainen, maar zijn houding kwam niet zelfverzekerd op mij over. Er is dan ook weinig interactie tussen de band en het publiek totdat mijn maatje en ik melig van het bier los gaan op de muziek, om toch maar een beetje leven in de brouwerij te krijgen. Voor mij is deze band een niks zeggend geheel, maar het kan zijn dat mijn visie niet neutraal genoeg is. Laten we de recensie van de cd (waar ik mijn handen van af houd) maar eens afwachten voordat ik een onomkeerbaar oordeel vel over deze band.