Met Wiseguy en 3 Speed Automatic terug in de tijd

Loca Heroes in de Arminiuskerk

Fabian Smit, ,

Op zondag 30 januari werden er in Arminius, podium voor kunst, cultuur en debat, opnieuw opnames gemaakt voor het televisieprogramma Local Heroes. Sinds oktober 2004 toveren de initiatiefnemers eens in de twee weken het statige, oude kerkgebouw naast Museum Boijmans om tot een volwaardig poppodium, alwaar dan een hele middag genoten kan worden van het beste wat Rotterdam te bieden heeft op muziekgebied. Althans, zo staat het op hun site te lezen.

Loca Heroes in de Arminiuskerk

Deze opnamedag is gewijd aan de sleazerockers van Wiseguy en het retrorock-trio 3 Speed Automatic (3SA). Terwijl deze mannen wat op zich laten wachten, zijn de jongens van Wiseguy ruim een uur te vroeg aanwezig. Dit, omdat zij alle uithoeken van de sfeervolle locatie willen benutten voor publiciteitsfoto's. Terwijl op het podium de indrukwekkende backline van Wiseguy wordt opgebouwd door de toegewijde crew van Local Heroes, lopen de verwachtingen hoog op. De zichtbaar genietende bassist/zanger Joe Caine lijkt zich echter nergens druk om te maken: rustig gaat hij vlak voor de soundcheck nog even nieuwe snaren op zijn bas zetten, omdat de vorige set is aangekoekt door al het bier dat er over heen is gegaan. In de tussentijd is drummer Roadend, nadat hij er net een donderende soundcheck op heeft zitten, duidelijk in zijn nopjes met zijn glimmend nieuwe Ludwig drumkit. Toch vindt zanger/gitarist El Pino het een vreemde ervaring: zo vroeg op een ‘doodgewone’ zondag een optreden geven in een kerk. Hij is zelfs een beetje gespannen, geeft hij toe. Terwijl de drie heren van 3SA inmiddels in de Local Heroes backstage-ruimte enorme hoeveelheden Red Bull weg zitten te drinken en voornamelijk in het Duits met elkaar converseren, gaan de poorten van Arminius open om de samendrommende fans binnen te laten. Nadat het publiek zich gesetteld heeft en de presentator het programma in een van de vele camera's heeft aangekondigd, trapt Wisguy af. Direct gaat het gas ver open en laat deze band ons zien en horen waarom zij zichzelf beschouwen als een collectief. Met absolute frontmankwaliteit staat bassist/zanger Joe Caine midden op het podium, maar geflankeerd door gitarist/zanger El Pino en gitarist/zanger Roscoe, die om beurten hun lyrics in de microfoon spuwen, is het nauwelijks te zeggen wie er nu eigenlijk het voortouw neemt. Geruggensteund door de strakke, pompende ritmes van drummer Roadend dendert dit viertal als een goederentrein door de statige kerkzaal. Hoewel de teksten soms wat wegvallen door het overweldigende gitaargeluid, staat de performance als een huis. Het lijkt een tweede natuur van de heren om op deze energieke manier zowel strakke riffs en vette melodien te produceren en daarbij ook nog eens niet onverdienstelijk te zingen. Hier en daar schurken alle riffs zo tegen elkaar aan dat het onderling verband soms lijkt te verdwijnen, maar of dat nou de bedoeling is of dat hier de inmiddels beruchte akoestiek van de kerkzaal van Arminius van zich doet spreken, blijft in het midden. Al met al is dit rock 'n roll in haar oervorm, waarbij het onmogelijk is om stil te blijven staan. De vonken vliegen er werkelijk vanaf als ze tegen het eind van hun half uur durend concert het nummer The Snitch spelen, dat terug te vinden is op hun cd Burning The Tracks. Microfoons sneuvelen, blikjes bier vliegen in de lucht en het publiek vindt het prachtig. En daar lijkt het ze toch vooral om te gaan, gezien de guitige blikken die bassist/zanger Joe Caine zijn fans toewerpt. Na het energieke optreden van Wiseguy, die werkelijk badend in het zweet van het podium afstappen, is het de beurt aan 3SA. Ook zij hebben een volwassen backline meegebracht, dus volgt er een korte ombouw op het podium. In de tussentijd is het enige commentaar dat de presentator aan Wiseguy El Pino weet te ontrekken dat ie het erg heet heeft. 3SA is aan het soundchecken en ook dat doet de verwachtingen stijgen. ‘Slechts’ met z’n drietjes, waarbij de pontificaal in het midden zittende drummer Willem direct de blikvanger is met de merkwaardige opstelling van zijn drumstel. Naast hem links staat gitarist Guido, met een zwarte Gibson op half zeven en aan de rechterkant staat de magere en ietwat sinister ogende bassist/zanger Stefan. Zelf omschrijven zij zichzelf als mannen met een missie, en die bestaat uit de psychedelische, bombastische rock uit de jaren '70 te laten herleven. Een blik naar het podium vertelt de oplettende kijker dat ze daar, op visueel gebied, al in geslaagd zijn. Perzische tapijten bedekken het podium, de mannen hebben allen golvende lange manen, de spijkerbroeken zijn strak en zwart en de jasjes zijn van leer. Hoewel je hier het idee zou kunnen krijgen dat het allemaal een goedbedoelde grap is, vervliegt dat meteen als ze openen met hun eerste song. Hier staat een band die niet alleen zeer indrukwekkend klinkt, maar ook nog eens met een instrumentbeheersing om u tegen te zeggen. Daarnaast lijkt het haast of zij een studie hebben gemaakt van de rocksong in het algemeen, zo minutieus beantwoordt hun muziek aan de patronen die je op gezette momenten verwacht, of juist niet verwacht. Drummer Willem boezemt bij de aanwezigen ontzag in door zijn vernuftige ritmes en strakke spel, terwijl gitarist Guido zich wel heel bevrijd moet voelen als hij een gitaar om zijn nek heeft hangen. Hij temt met veel gemak het nerveuze geluid van zijn vele effecten in combinatie met een dikke Marshall-stack achter zijn rug, en lijkt slechts even die controle kwijt te raken als hij na een katachtige sprong van het podium tussen het publiek belandt. Zanger/bassist Stefan legt daarbij een stevige basis neer en telkens wanneer hij met zijn zware geluid de riffs van Guido gaat volgen, ga je als vanzelf heel erg met je hoofd mee staan knikken. Met zijn ijle stemgeluid, die je terugvoert naar Iron Butterfly of Cream, of wellicht The Black Keys geeft hij de muziek net datgene, waardoor je je in de seventies waant. Met name het laatste nummer, dat gewoon weer eens tien minuten duurt, maakt het helemaal af. Enig commentaar zou kunnen zijn dat de heren hun act zo serieus nemen, dat er weinig interactie is met het publiek, in dat opzicht hoop ik dat ze goed naar Wiseguy hebben gekeken. Voor mij was het een dag terug in de tijd, waarbij de smeuige rock van Wiseguy de voorzet was, die heel gemakkelijk kon worden ingeknikt door 3SA. Local Heroes, iedere vrijdagavond om 18:30 op Rotterdam TV Foto's door Daniel Baggerman www.danielbaggerman.com