Hooftpijn aan me vork

Kaal of kammen?

Jan-Jaap Tanis, Jan-Jaap Tanis, ,

Zanger Mike Michels van de band Hooftpijn liep op een verloren zaterdag ergens in de maand december met een niet nader te noemen persoon door de stad en besloot dat zijn sedert jaren bejubelde lange haren baan moesten maken voor een bizar punkkapsel. Heeft deze typische entertainer, gelijk de Bijbelse figuur Simson, daarmede ook zijn krachten verloren? Lees meer, en je weet toch . . .

Kaal of kammen?

Deze donderdag stond er een prettig gestoorde punkrockfuif op het programma in Exit, en ik hou van fuiven. Wat meteen opvalt bij binnenkomst is de jolige sfeer. Het publiek heeft er zin in en het is vooral tongue-in-cheek wat de klok slaat. Oh, en het stinkt er naar koeienstront! Zork opent en het is van meet af aan knallen. De band speelt grappige Nederlandstalige punkliedjes die in de regel niet langer duren dan zo’n 2 minuten. Zo hoort dat. Het imago en de outfits zijn “ludiek”, wat ook opgaat voor de podiumpresentatie. Zo hoort dat. De zang is redelijk goed te verstaan in de zaal, een heikel punt vaak, bij Nederlandstalige bands. De teksten slaan werkelijk nergens op, maar dat mag de pret niet dulden: “Hoe zou het zijn om Sadam Hoessein te zijn”, “Bitterballen” en natuurlijk de klassieker “Ik Ben Thijs En Ik Hou Van Bier”. Ondanks het feit dat het drietal de instrumentbeheersing van een stel dementerende chimpansees heeft, is de show erg vermakelijk. Zo hoort dat. Jammer dat er weinig dynamiek in de set zelf zat, maar dat kun je een band van dit soort moeilijk aanrekenen. Over de tweede band is in het verleden al veel geschreven, dus ik zal proberen om niet in clichés te vervallen. Ergo: de band maakt sinds 2000 originele ouderwetse stamppot met worst ska-punk en stond dit jaar o.a. in het voorprogramma van Bad Religion in de Melkweg te Amsterdam. Het aardige van Hooftpijn is dat ze niet schromen om zowel in het Nederlands als in het Engels te zingen. De show steekt goed in elkaar, zeker met de wetenschap dat ze geen setlist hanteren. Mike maakt duidelijk de dienst uit en beslist ter plekke wat er gespeeld gaat worden en hoe. Dit is een band met ontzettend veel podiumervaring en betrokkenheid met het publiek. De drums zijn stevig en tempovast, het gitaarwerk is modderig en de bassist heeft (gelijk Zork) de instrumentbeheersing van drie dementerende chimpansees. Na afloop wordt er nog gezellig nageborreld en gevoeld aan het weinige overgebleven haar van de ster van vanavond. We kunnen terugkijken op een niet al te serieus, maar wel erg gezellige Breaking Bands Night in Exit. Ik kan het iedereen (behalve mensen zonder humor en een aversie voor antimuziek) aanraden eens een optreden van een van beide bands te gaan bijwonen!