CD-recensie: Oceandrive, More than the shape of things

Weer negen hits, maar het mag best iets gewaagder

Mike Michels, ,

More Than The Shape Of Things is de nieuwe cd van Oceandrive. Een band die al twee bescheiden hitjes heeft gehad. Deze nieuwe plaat is voorzien van vele nummers met een hoge hitpotentie. Het lijkt alsof de band de liedjes speciaal arrangeert om de hitlijsten te halen.

Weer negen hits, maar het mag best iets gewaagder

De band Oceandrive, waarvan de bandleden afkomstig zijn uit Den Haag en Rotterdam, is ooit begonnen als coverbandje. In 2002 hebben ze hun eerste eigen werk op cd durven zetten, waar ze lovende kritieken mee hebben mogen ontvangen. Oceandrive is een band met muzikanten die netjes binnen de lijntjes schrijven en kleuren waardoor het geheel lief en mak aandoet. Niet alleen kleuren ze binnen de lijntjes, ze hadden ook best wat meer kleurtjes mogen gebruiken. Eigenlijk is een typische bandje dat je zou vinden op een label als Excelsior. Het past zo in het rijtje Johan, Daryll-Ann en Supersub, alleen zullen ze toch meer het achterste van hun tong moeten laten zien. Wat betreft het geluid vind ik dat met name de drums ontzettend tegenvalt. De snare is veel harder ten opzichte van de toms en, al is het een misschien een kwestie van smaak, het geluid lijkt een beetje op een koebel. Daarnaast vind ik dat de zang te veel op de muziek ligt, waardoor de gitaren en de bas nog verder naar de achtergrond worden gedrukt dan ze al zijn. Na de eerste keer luisteren was er een nummer dat me was bijgebleven en dat eigenlijk ook buiten het stramien van de rest van de nummers viel. We Could Have Been Gods dat ergens in 2003 is dat een hitje geweest. Het nummer doet me denken aan Lemon Tree van Fools Garden (kennen we die nog?) en is, ten opzichte van de rest van de nummers, fris, fruitig en veerkrachtig. Na twee keer luisteren blijft nog steeds dat ene nummer me bij voor de rest is Oceandrive een typisch een geval van massameuk. Clichématige zinnen over liefde die worden gezongen met een stem die net even die kracht ontbeert om het te laten rocken en te kleurloos is om een ballade tot zijn recht te laten komen. Daarenboven is het accent van zijn Engels net zo belabberd als dat van Rene Froger, Gordon en Gerard Joling bij elkaar. Absoluut dieptepunt van de cd is Drama Queen. Een Di-Rect-achtig nummer waarin de achtergrond stemmen, waarmee het nummer begint, me na twee keer luisteren echt de strot uitkwamen. De tekst, een heuse meezinger voor de massa, gaf duidelijk de gedachtes van zanger Steven Nooy weer: This is all about me. Na drie keer luisteren denk ik:” Waren ze maar een coverbandje gebleven.”. Ondanks dat Gerard van den IJssel stelt dat het goede teksten zijn, moet ik zeggen dat zelfs Bert en Ernie het in het verleden beter hebben gedaan en ik denk zelfs dat het voor mensen die van Johan en Daryll-Ann houden dit bandje tegen zal vallen. Typisch een band dus waar we in de toekomst zeker meer van zullen horen. Niet alleen hebben ze de juiste connecties, ze maken het zichzelf wel erg makkelijk met het soort nummers dat ze schrijven. Persoonlijk zou ik het leuk vinden als ze eens iets gewaagder gingen spelen. De CD is te bestellen via de website van Oceandrive