Major League op koninginnenacht in Nighttown

Drie zalen vol met stampende drum ’n bass

Tim de Bleser, ,

Nighttown vierde queens night met een drum ‘n’ bass feestje, met een line-up waarvoor mensen van de zuidkust van Borneo zouden overzwemmen! En dat blijkt ook: de drie zalen zijn goed gevuld met feestvierders die af zijn gekomen op grote namen als Grooverider, Black Sun Empire en Nookie.

Drie zalen vol met stampende drum ’n bass

Het eerste deel van de avond heb ik moeten missen vanwege een verkeerde berekening: ik dacht het op zeventien dagen en vier uur te kunnen zwemmen, maar ik heb er twee uur langer over gedaan... Gelukkig was ik net op tijd om de zwaargewichten te zien aantreden. Grooverider staat in de grote zaal. De producer van het vroegste uur (ook onder oa codename John), dj all over the globe, master of ceremony van zijn eigen BBC show, en labelboss van zijn eigen kindje: het Prototype label. Kregen de Borneonezen waarvoor ze gekomen waren? Als ze voor catchy up-tempo drum ‘n bass tunes kwamen wel. Snelle overgangen gecombineerd met af en toe een spin-back en de stemloze momenten aan elkaar gehyped door mc Dart. Soms vielen de benen even stil bij de Borneonezen, wat een dj met toch alweer 12 jaar ervaring zou kunnen vermijden door iets meer lijn in zijn set te brengen. Wat vond Grooverider zelf van de avond? 'Good time, good time', antwoordde hij bondig. Mensen die op zoek waren naar een lijn konden naar de bassment waar Nookie de dealer van dienst was. Intelligente drum'n'bass met vrouwen die elkaar in extase zingen, en het publiek volgden. MC Proskript is de crowdpleaser, maar is spijtig genoeg niet erg goed te verstaan. Nookie had een iets minder krachtig soundsystem tot zijn beschikking, maar daar zijn de oortjes niet boos om... Vervolgens trad Black Sun Empire, gekozen tot beste Nederlandse producer, in de arena. Twee broers en een vriend die al sinds 1995 aan de weg timmeren. Ze gingen met elkaar in de battle om de hardste tunes te brengen. De sfeer was al goed, maar de licht-jockey besloot een extraatje te geven door creatief zijn faders mee te laten schuiven met de muziek. Het enige wat ik miste was af een toe een beetje woehoe en fieuwieuw tijdens de schaarse stiltes. Voor diegenen voor wie al dat geweld teveel was, was er een terugtrekplekje gemaakt in het Theater alwaar Boris Grooves en Beatno Toyz alles wat zij onder de noemer chill out verstonden ten berde brachten. De vermoeide drum ‘n bassliefhebber kon even op adem komen met tunes gaande van trip hop tot house. Dreazz besloot dat het Theater wel genoeg sentimentaliteit had gekregen en strafte de softies af met een stevige portie harde drum ‘n bass. Vlotjes aan elkaar gespeeld door deze dj die onlangs de kaap van 10 jaar drum ‘n bass overschreed. Dreazz behoeft niet echt een intro, maar voor diegenen die van Borneo overzwommen: hij is bekend van triple vision records, zijn releases op Citrus en van zijn legendarische avonden o.a. in the Roxy. Mayhem schakelde in de basement een versnelling terug, maar dat wil niet zeggen dat hij weke tunes in zijn set dulde, nee hoor: knallen maar. Met heel creatieve overgangen nam hij het publiek ongemerkt mee voor een trip. Mayhem begon in 1991 met het maken van hardcore, schakelde daarna over op jungle en drum 'n' bass, en tegenwoordig maakt hij furore in de house scene. In de grote zaal ging het van hard naar harder. Zelfs de Major League Troopers die in het decor een waakzaam oog hielden, en best wel wat gewoon zijn, hadden moeite om al het geweld binnen de perken te houden. Dylan komt op in, wat lijkt op een hemd en een das, maar het blijkt een wolf in schapenkleren te zijn. Dylan is een zeer productieve Engelse dj/producer, en vaak werkt hij samen met namen als Ink, Loxy en Technical Itch om te zorgen dat er geen tekort ontstaat aan goede tunes. De draaitafels laat hij voor wat ze zijn. De Borneonazen willen al hun bongo's uit de garderobe gaan halen, maar dat blijkt niet nodig, want de zilveren schijfjes vanwaar Dylan zijn vette beats haalt manifesteren een breder klankbeeld als wat we van de zwarte schijfjes ervoor gewoon waren. Van break naar break verkent Dylan de uitersten van het genre. Mc Dart geeft nog een draai aan het basknopje op het mengpaneel en komt dan het publiek dat aan zijn laatste adem toe is nog een laatste boost geven. Als het Theater, de Basement en de gordijnen in de grote zaal allemaal gesloten worden blijft een groep die-hards schreeuwen om meer. En dat krijgen ze. Tot tweemaal toe doet Dylan een toegift, maar dan is het echt gedaan en verdwijnt iedereen in de donkere straten van Rotterdam, op de vlucht van het gepiep in de oren en de nakende realiteit.